Bolgar yozuvchisi va shoiri Bogomil Raynovning «Mening noma’lum sohibjamolim» asari muhabbat haqida hikoya qiladi. Muallif bu asarida g‘arb jamiyatining muhabbat haqidagi qarashlari, intilishlari, kamchiliklarini ochib bergan.
Muhabbat va yana muhabbat hikoya qiluvchi bu kitob, o‘ylaymizki, sizga manzur bo‘ladi.
Kemachamiz San-Jorjo orolini aylanib o‘tgach, uning motori jadallashib, yengil va bir maromda islay boshladi. Ko‘z oldimizda to Lidogacha yastangan moviy-yashil ko‘rfaz ko‘rindi. Ufqdan oshib o‘tishga ulgurgan bir necha motorli qayiqlarning qoldirgan ko‘pikli izlari suv sahnida to‘lqinlanardi.
Շամոլ քուչայիբ, սալընլաշդի. Kayutaning soyasiga o‘tganimdan ruhim tetiklandi. Աֆսուսկի, նորամդագի իքքի իբոդատխոնա վա բիտտա քասրնի ինկոր քիլղանդիմ։ Aks holda kayfim juda chog‘ bo‘lardi.
«Kuyunma, — dedim o‘zimga-o‘zim. — Bu yog‘ini sal tig‘izlasang bariga ulgurasan. Հորիբ-չարչագանդա թոմոշա քիլիշդան նիմա ֆոյդա բոռ? Բարիբիր միանգգա հեչ նարսա քիրմայդի».
Շու խայոլդա ձայնիզդան շահար տոմոնգա կեսքին բուրիլղանդիմ, յոնիմդագի այոլգա թեգիբ քեթդիմ. Ayol o‘qishga juda berilib ketgan shekilli, kechirim so‘raganimda qarab ham qo‘ymadi.
«Վոյ-բո, բունինգ կեկկայիշինի-չի»: — dedim ichimda, unga ko‘z qirimni tashlab. Ayol kekkayarmidi yo‘qmi, noma’lum, lekin atrofdagi hech narsaga e’tibor bermay mutolaa qilardi. Uning yuzi mahalliy ayollarnikidek yarq etib ko‘zni oluvchi toifadan bo‘lmasa-da, harholda chiroyli edi. Ավվալիգա ունինգ չեհրասինի շունչակի բեկորչիլիկդան կուզաթդիմ. Keyin «U haqiqatan ham go‘zal ekan», dedim o‘zimga-o‘zim։ Yana biroz turib esa undan ko‘z uzolmay qolganimni jahl bilan tan oldim.
Ու ջուդա յոշ էդի. Qiz bola bo‘lsa kerak, degan qarorga kelardim-u, ammo o‘zini tutishidagi qizlarga xos bo‘lmagan jiddiylik va barkamollik bunga yo‘l qo‘ymasdi. Qimmatbaho pushtirang matodan tikilgan kashtali ko‘ylagi sarv qomatiga chippa yopishib turardi. Ametis ko‘zli uzuk bezagan bir qo‘lida jurnal tutgan, ikkinchi qo‘li esa oppoq sumkaning bambuk bandidan ushlab olgandi.
«Badavlat ekan, — dedim o‘zimga-o‘zim. — Կեկկայիշի բեջիզմա՜ Buning ustiga o‘zini hurliqo, odamlarni esa faqat unga tikilish bilan mashg‘ul, deb o‘ylaydi».
Men aslida sergap emasman. Lekin kamgap odam ham ichida ko‘p gapiradi.
Ayolning o‘qiyotgani kinoroman bo‘lgani uchun unga nisbatan g‘ashligim tag‘in oshdi.
Նիհոյաթ, ու մութոլաանի թուգաթդի. Jurnalni yopib sumkasiga tiqdi-da, nigohini ko‘tardi. Uning chag‘ir ko‘zlari mehribon va jiddiy boqardi. O‘ngu so‘lga o‘q otib, «xo‘sh, qayman, yoqimtoyginamanmi». deydigan ko‘zlardan emasdi. Ayolning dengiz shu’lasidan biroz qisilgan nigohi mening yuzimdan befarq sirg‘alib o‘tdi-da, kemaning ortida qolayotgan ko‘pikli «egat»da to‘xtadi.
— Հավո յախշի-ա? — deb yubordim o‘zim ham kutmagan holda. Ayol Javob Bermadi.
— Lekin issiqrog‘-a, nima deysiz?
Bu safar ayol bamaylixotirlik bilan menga orqasini o‘girdi.
— Ba’zi bir odamlar bilan suhbat qurish juda qiyin bo‘ladi, — dedi yonimdagi chol qulog‘im ostida po‘ng‘illab. — Ular o‘zlarini oddiy bandalardan ko‘p yuqori qo‘yishadi.
Չոլնինգ կիչկինա վա նամչիլ կո‘զլարի մենգա xayrixoh boqardi. Բիզ ու բիլան ոբ-հավո քուսուսիդա գափլաշիբ կետդիկ.
Վերջին թարմացումը՝
24 նոյ, 2025 թ.