Болгар жазушысы және шоири Bogomil Raynovning „Mening noma’lum sohibjamolim“ asari мухаббат туралы хикая жасайды. Muallif bu asarida g‘arb jamiyatining мухаббат хакімлари, intilishlari, zararini ochib bergan.
Muhabbat va yana muhabbat hikoya bu kitob, o‘ylaymizki, sizga manzur bo‘ladi.
Kemachamiz San-Jorjo orolini ay o‘tgach, un motori jadalchib, жеңіл va bir maromda ishlaylanib. Ko‘z oldimizda to Lidogacha yastangan moviy-yashil ko‘rfaz ko‘rindi. Ufqdan oshib o‘tishga ulgurgan bir necha motorli qayiqların qoldirgan ko‘pikli izlari suv sahnida to‘lqinlanardi.
Шамол кучайып, сал салқынлашты. Қайтаның соясыға о‘тганымдан рухым тетикланды. Афсуски, реҷамдаги икки ибодатхона ва битта қасрни инкор жасағандим. Акс холл кайфым жуда чог‘ бо‘ларды.
«Куюнма, — дедім өзімға-өзім. — Bu yog‘ini sal tig‘izlasang барига улгурасан. Horib-charchaganda тамашалаудан не пайда бор? Baribir miyangga hech narsa kirmaydi».
Shu xayolda dengizdan shaxar keskin burildim, yonimdagi ayolga tegib ketdim. Ayol o‘qishga juda berilib кеткен shekilli, kechirim so‘raganimda qarab ham qo‘ymadi.
«Вой-бо‘, бунинг кеккайшини-чи!» — дедім ішімде, унға көз қиқым тастап. Ayol kekkayarmidi yo‘qmi, noma’lum, le atrofdagi hech narsaga e’tibor bermay mutolaa qilardi. Оның yuzi сусындар әйелдердіек yarq et ko‘zni oluvchi tepedan bo‘lmasa-da, harholda chiroyli edi. Avvaliga uning chehrasini одан bekorchilikdan бақылауdim. Keyin «У шындықан хам го‘зал экан», дедім o‘zimga-o‘zim. Яна біраз тұрып esa undan koʻz uzolmay қалғанimni jahl bilan tan oldim.
У жуда йош еди. Qiz bola bo‘lsa kerak, degan qarorga kelardim-u, ammo o‘zininidaki qizlarga xos bo‘lmagan maddilik va barkamollik bunga yo‘l qo‘ymasdi. Qimmatbaho пуштиранг матадан тикылған каштали ко‘йла сарв qomatiga чипги олып тұрды. Ametis koʻzli uzuk bezagan bir qoʻlida jurnal tutgan, qoʻli esa oppoq sumkaning bambuk bandidan ushlab алды.
«Бадавлат екен, — дедім өзімға-өзім. — Кеккайши бежизмас! Бунинг учун o‘zini hurliqo, insanlarni esa faqat unga tikilish bilan mashg‘ul, deb o‘ylaydi».
Men aslında sergap emasman. Лекин камгап одам хам ичинде ко‘п сөйлесади.
Ayolning o‘qiyotgani kinoroman bo‘lgani uchun unga nisbatan g‘ashligim tag‘in oshdi.
Нихоят, у мутолаани тугатди. Jurnalni yopib сумкасына тикди-да, нигохини ко‘тарды. Оның chagʻir koʻzlari mehribon va ciddi boqardi. O‘ngu so‘lga o‘q otib, «xo‘sh, qalayman, yokimtoyginamanmi?» деп айтқан көздерден емес. Ayolning dengiz shu’lasidan біраз qisilgan nigohi mening yuzimdan befarq sirg‘alib o‘tdi-da, kemaning arxasında qolayotgan ko‘pikli «egat»da to‘xtadi.
— Жақсы-а? — деп жібердім озім хам кутмаған холда. Ayol javob bermadi.
— Лекин ыстықрог‘-а, не дейсіз?
Bu safar ayol bamaylixotirlik bilan menga organsini o‘girdi.
— Ba’zi bir insanlar bilan астында сүхбат өте қиын bo‘ladi, — dedi yonimdagi chol qulog‘im po‘ng‘illab. — Ұлар o‘дерін қарапайым bandalardan ko‘p жоғары qo‘yishadi.
Cholning кішкентай va namchil koʻzlari menga xayrixoh boqardi. Біз у был об-хаво хусусида сөйлесіп кеттік.
Жаңартылған күні
2025 ж. 24 қар.
Кітаптар және анықтамалықтар