Bu itibarla ona her şeyin başı ve esası mânâsında “Fatiha” denilir. Maddî-mânevî, ferdî-içtimaî pek çok dertlere derman olması itibarıyla ona “Şâfiye”, insanlığın bütün problem ve sıkıntılarına yeterli bir reçete olması cihetiyle “Kâfiye”, bütün kitapların fihristi ve Kur’ânî hakikatlerin ezelî bir hulâsası olması yönüyle de “Ümmü’l-Kitap” denmiştir.”

Ve aklına gelir: “Kadere iman eden kederden emin olur.”

Sonra anlarsın ki, nar tanelerini teker teker yerli yerine yerleştiren Rabbin, seni de hangi gönle yerleştireceğini bilir.

Tek yapman gereken kara geceleri kudret kalemiyle güneşe boyayan, kahverengi odundan pembe çiçekler açtıran Allah’a inanmak.

O’na inanırsan yaklaşmak için tuttuğun elin aslında Allah’tan uzaklaştırdığını anlarsın.

O’na inanırsan batıp gidenlerden medet ummaz kalbin esas sahibine yönelirsin.

O’na inanırsan “aşk neden can yakar” anlar ve sabır ipliğiyle diktiğin tüm yaralarını tedavi edersin.

İstemez misin kor ateşler etrafını sararken yanmayan bir İbrahim olmayı…

Yolumuz üzerine serip sergilediğin, sonra da bizi görmeye davet ettiğin meşherlerini, en mükemmel şekiller hâlinde sarıp sarmaladığın en bedî, en çarpıcı sanat eserlerini ve Sana ait gizli güzelliklerin tecellîleri olarak binbir renk cümbüşü hâline getirip ve yine Senin bir sanat mecmuan olan tabi­atın sinesine yerleştirdiğin o gözleri kamaştıran, başları döndüren resimlerin en parlağı, en mevzunu ve birbirleriyle fev­ka­lâde tenasüp içinde bulunan eşya ve hâdiseleri seyredip, kaleminin sesinde ve o kalemle yazıp ortaya koyduğun kitabının âhen­ginde Seni görüp, Seni duyup ruhumuzla kanatlanırken, isimlerinin ışığı altında açılan menfezlerden görülen bütün nizam ve âhenklerin, müşâhede edilen umum renk ve suretlerin, her tarafta duyulan ses ve nağmelerin ve bu seslerden meydana gelen koro ve senfonilerin menbaına gözlerimiz takıldı; gönüllerimiz, o her şeyin kaynağı olan yüce âlemlerin esrarıyla kendinden geçti...”