History of DR Congo

Histaprenius

Zawiera reklamy

Informacje o aplikacji

Najwcześniejsze znane osady ludzkie na terenach dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga datowane są na środkową epokę kamienia, około 90 000 lat temu. Pierwsze państwa realne, takie jak Kongo, Lunda, Luba i Kuba, pojawiały się na południe od lasu równikowego na sawannie od XIV wieku.

Królestwo Kongo kontrolowało znaczną część zachodniej i środkowej Afryki, w tym obecną zachodnią część Demokratycznej Republiki Konga, od XIV do początków XIX wieku. W szczytowym okresie liczyło aż 500 000 mieszkańców, a jej stolica była znana jako Mbanza-Kongo (na południe od Matadi, we współczesnej Angoli). Pod koniec XV wieku do Królestwa Kongo przybyli portugalscy żeglarze, co zapoczątkowało okres wielkiego dobrobytu i konsolidacji, a władza króla opierała się na portugalskim handlu. Król Afonso I (1506–1543) w odpowiedzi na portugalskie prośby o niewolników zlecił najazdy na sąsiednie dzielnice. Po jego śmierci królestwo przeszło głęboki kryzys.

Atlantycki handel niewolnikami trwał od około 1500 do 1850 roku i obejmował całe zachodnie wybrzeże Afryki, ale region wokół ujścia Konga doświadczył najintensywniejszego zniewolenia. Na pasie wybrzeża o długości około 400 kilometrów (250 mil) zniewolono około 4 miliony ludzi i wysłano przez Atlantyk na plantacje cukru w ​​Brazylii, USA i na Karaibach. Od 1780 r. w USA istniał większy popyt na niewolników, co doprowadziło do zniewolenia większej liczby ludzi. Do 1780 r. z wybrzeża Loango na północ od Konga wysyłano rocznie ponad 15 000 ludzi.

W 1870 roku przybył tu odkrywca Henry Morton Stanley i zbadał tereny dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga. Belgijska kolonizacja Konga rozpoczęła się w 1885 roku, kiedy król Leopold II założył Wolne Państwo Kongo i rządził nim. Jednak osiągnięcie faktycznej kontroli nad tak ogromnym obszarem zajęło dziesięciolecia. Zbudowano wiele placówek, aby rozszerzyć władzę państwa na tak rozległe terytorium. W 1885 roku utworzono Force Publique, armię kolonialną złożoną z białych oficerów i czarnych żołnierzy. W 1886 roku Leopold mianował Camille'a Jansena pierwszym belgijskim generalnym gubernatorem Konga. Pod koniec XIX wieku przybyli różni misjonarze chrześcijańscy (w tym katoliccy i protestanccy) z zamiarem nawrócenia miejscowej ludności. W latach 90. XIX wieku zbudowano linię kolejową pomiędzy Matadi i Stanley Pool. Doniesienia o powszechnych morderstwach, torturach i innych nadużyciach na plantacjach kauczuku wywołały oburzenie na arenie międzynarodowej i w Belgii, a rząd belgijski przekazał kontrolę nad regionem Leopoldowi II i w 1908 roku założył Kongo Belgijskie.

W następstwie niepokojów Belgia przyznała Kongo niepodległość w czerwcu 1960 r. Jednak Kongo pozostawało niestabilne, co doprowadziło do kryzysu w Kongu, podczas którego regionalne rządy Katangi i Południowego Kasai próbowały uzyskać niepodległość przy wsparciu Belgii. Premier Patrice Lumumba próbował stłumić secesję przy pomocy Związku Radzieckiego w ramach zimnej wojny, co spowodowało, że Stany Zjednoczone poparły zamach stanu pod przewodnictwem pułkownika Josepha Mobutu we wrześniu 1960 r. Lumumba został przekazany rządowi Katangan i stracony w Styczeń 1961. Ruchy secesjonistyczne zostały później pokonane przez rząd kongijski, podobnie jak wspierani przez Sowietów rebelianci Simba. Po zakończeniu kryzysu w Kongu w 1965 r. Joseph Kasa-Vubu został obalony, a Mobutu przejął całkowitą władzę w kraju, a później przemianował go na Zair. Dążył do afrykanizacji kraju, zmieniając własne nazwisko na Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu Wa Za ​​Banga i żądał, aby obywatele Afryki zmienili swoje zachodnie nazwiska na tradycyjne afrykańskie. Mobutu starał się stłumić wszelki sprzeciw wobec jego rządów, czemu udawało mu się przez całe lata 80. Jednak wraz z osłabieniem reżimu w latach 90. Mobutu był zmuszony zgodzić się na podział władzy przez rząd z partią opozycyjną. Mobutu pozostał głową państwa i obiecał w ciągu najbliższych dwóch lat wybory, które nigdy się nie odbyły.