History of the Netherlands

Histaprenius

Утрымлівае аб'явыКуплі ў праграме

Пра гэту праграму

(Нідэрланды)

De geschiedenis van Nederland is het verhaal van het gebied van het huidige Nederland. Vóór de negentiende eeuw bestond er in dit deltagebied geen eenheidsstaat en tot die tijd kenden de gewesten in deze contreien ieder hun eigen bestuur en regeringsvorm. Deze gewesten hebben door de geschiedenis heen dan ook wisselende onderlinge relaties gehad, soms samenwerkend, soms rivaliserend. In die zin is dit artikel een beschrijving van de totstandkoming van het huidige Nederland als staat; de nationale geschiedschrijving.

Deze geschiedenis kent een aantal belangrijke keerpunten waaronder de Opstand, vaak aangeduid als de meer omvattende Tachtigjarige Oorlog, met zijn onder de naam Plakkaat van Verlatinghe bekend staande onafhankelijkheidsverklaring; de opvolgende periode van grote voorspoed in de Gouden Eeuw; de Franse tijd die het einde betekende van de toen al langdurig in verval zijnde Republiek; de oprichting van het Koninkrijk der Nederlanden in 1815 en de Belgische Revolutie van 1830 resulterende in het Nederland in de min of meer huidige vorm.

Deze geschiedenis is sterk verbonden met het ontstaan ​​van de Nederlandse ondergrond. Het tegenwoordige Nederlandse landschap is grotendeels gevormd in de laatste 150.000 jaar. De laatste duizend jaar is voornamelijk de bewoning van grote invloed geweest op het landschap, met name door de aanleg van polders en dijken. Dit heeft grote invloed gehad op de geschiedenis, onder meer door de collectiviteit die noodzakelijk was bij de bescherming van het in gebruik genomen land tegen het water. Dit heeft voor een bestuur en mentaliteit gezorgd die mede heeft bijgedragen aan het latere succes van de Nederlandse handel, waarbij ook de geografisch gunstige ligging aan zee en waterwegen van groot belang was.

(англійская)

Гісторыя Нідэрландаў сягае задоўга да заснавання сучаснага Каралеўства Нідэрландаў у 1815 годзе пасля паразы Напалеона. На працягу тысяч гадоў людзі жылі разам вакол дэльт рэк на гэтым участку ўзбярэжжа Паўночнага мора. Запісы пачынаюцца з чатырох стагоддзяў, на працягу якіх рэгіён утвараў мілітарызаваную памежную зону Рымскай імперыі. З распадам Заходняй Рымскай імперыі і пачаткам Сярэднявечча тры дамінуючыя германскія народы аб'ядналіся ў рэгіёне - фрызы на поўначы і ў прыбярэжных раёнах, ніжнія саксы на паўночным усходзе і франкі на поўдні. Да 800 г. франкская дынастыя Каралінгаў зноў інтэгравала гэтую тэрыторыю ў імперыю, якая ахоплівала значную частку Заходняй Еўропы. Рэгіён быў часткай герцагства Ніжняя Латарынга ў складзе Свяшчэннай Рымскай імперыі, але ні імперыя, ні герцагства не кіраваліся цэнтралізавана. На працягу некалькіх стагоддзяў сярэднявечныя валоданні, такія як Брабант, Галандыя, Зеландыя, Фрысландыя, Гульдэры і іншыя, утрымлівалі зменлівую пэцкаць тэрыторый.