History of India

Histaprenius

Съдържа рекламиПокупки в прилож.

Всичко за това приложение

(हिन्दी)

भारत का इतिहास कई सहस्र वर्ष पुराना माना जाता है। 65,000 सले, पहले आधुनिक मनुष्य, या होमो सेपियन ्स, अफ्रीका से भारतीय उपमहाद्वीप में पहुचे थे, जहाँ वे पहले विकसित हुए थ। सबसे पुराना ज्ञात आधुनिक मानव आज से लगभग 30 000 वर ्ष पहले दक्षिण एशिया में रहता है। 6500 ईसा पूर्व के बद, खाद्य फसलों और जानवरों के व र्चस्व के लिए सबूत, स्थायी संरचनाओं का निर्माण और कृषि अधिशेष का भण्डारण मेहरगढ़ और अब बलूचिस ्तान के अन्य स्थलों में दिखाई दिया। ये धीरे-धीरे सिंधु घाटी सभ्यता में विकसित हुए, दक्षिण एशिया में पहली शहरी संस्कृति, जो अब पाकि स्तान और पश्चिमी भारत में 2500-1900 ई.पू. के दौरान पनपी। मेहरगढ़ पुरातत्विक दृष्टि से महत्वपूर्ण स्थ ान है जहां नवपाषाण युग (7000 ईसा-पूर्व से 2500 ईसा-पूर् व) के बहुत से अवशेष मिले हैं। सिन्धु घाटी सभ्यता, जिसका आरम्भ काल लगभग 3300 ईसा पूर्व से माना जाता है, प्राचीन मिस्र और सुमेर स भ्यता के साथ विश्व की प्राचीनतम सभ्ता में से ए क हैं। इस सभ्यता की लिपि अब तक सफलता पूर्वक पढ़ी नहीं जा सकी है। सिन्धु घाटी सभ्यता वर्तमान पाकिस्तान और उससे सटे भारतीय प्रदेशों में फैली थी। Дата на публикация: 1900 г. आसपास इस सभ्यता का अकस्मात पतन हो गया।

19वीं शताब्दी के पाश्चात्य विद्वानों के प्रचल ित दृष्टिकोणों के अनुार आर्यों и का एक वर्ग भारत ीय उप महाद्वीप की सीमाओं पर 2000 ईसा पूर्व के आसपा स पहुंचा और पहले पंजाब में बस गया और यहीं ऋग्वेद की ऋचाओं की रचना की गई। आर्यों द्वारा उत्तर तथा मध्य भारत में एक विकस ित सभ्यता का निर्माण किया गया, जिसे वैदिक सभ्यत ा भी कहते हैं। प्राचीन भारत के इतिहास में वैदिक सभ्यता सबसे प्रारम्भिक सभ्यता है जिसका सम्बन्ध आर्यों के आ गमन से है। इसका नामकरण आर्यों के प्रारम्भिक साहित्य वेद ों के नाम पर किया गया है। आर्यों की भाषा संस्कृत थी और धर्म "वैदिक धर्म" य ा "सनातन धर्म" के नम से प्रसिद्ध था, बाद में विदे शी आक्रान्ताओं द्वारा इस धर्म का नाम हिन्दू पड ़ा।

(Английски)

Анатомично съвременните хора за първи път пристигат на Индийския субконтинент между 73 000 и 55 000 години. Най-ранните известни човешки останки в Южна Азия датират от преди 30 000 години. Уседналият живот започва в Южна Азия около 7000 г. пр.н.е.; до 4500 г. пр. н. е. уседналият живот се е разпространил все повече и постепенно се е развил в цивилизацията от долината на Инд, която процъфтява между 2500 г. пр. н. е. и 1900 г. пр. н. е. в днешен Пакистан и северозападна Индия. В началото на второто хилядолетие пр. н. е. продължителната суша накара населението на долината на Инд да се разпръсне от големите градски центрове към селата. Индоарийските племена се преместиха в Пенджаб от Централна Азия в няколко вълни на миграция. Ведическият период (1500–500 г. пр.н.е.) е белязан от състава на техните големи колекции от химни (Веди). Социалната структура е стратифицирана чрез варненската система, която продължава и до днес. Пастирските и номадските индоарийци се разпространяват от Пенджаб в равнината на Ганг. Около 600 г. пр. н. е. възниква нова, междурегионална култура; след това малките вождове (джанапада) са консолидирани в по-големи държави (махаджанапада). Настъпва втора урбанизация, която идва с появата на нови аскетични движения и религиозни концепции, включително възхода на джайнизма и будизма. Последният е синтезиран с предишните религиозни култури на субконтинента, пораждайки индуизма.