History of India

Histaprenius

May mga adMga in-app na pagbili

Tungkol sa app na ito

(हिन्दी)

भारत का इतिहास कई सहस्र वर्ष पुराना माना जाता है। 65,000 साल पहले, पहले आधुनिक मनुष्य, या होमो सेपियन्स, अफ्रीका से भारतीय उपमहाद्वीप में पहतँ चे पेथे, जहिवालकथे हुए थे। सबसे पुराना ज्ञात आधुनिक मानव आज से लगभग 30,000 वर्ष पहले दक्षिण एशिया में रहता है। 6500. ारण मेहरगढ़ और अब बलूचिस्तान के अन्य स्थलों में दिखाई दिया। ये धीरे-धीरे सिंधु घाटी सभ्यता में विकसित हुए, दक्षिण एशिया में पहली शहरी संस्कृकति, जो अस्कृकति, जो अस्कृकशिति, जो अब प्रति त में 2500-1900 ई.पू. के दौरान पनपी। मेहरगढ़ पुरातत्विक दृष्टि से महत्वपूर्ण स्थान है जहां नवपाषाण अ) (7000 ईसा-पूर्व से 2500 पूर्व से 2500 पूर्व) मिले हैं। सिन्धु घाटी सभ्यता, जिसका आरम्भ काल लगभग 3300 ईसापूर्व से माना जाता है, प्राचीन मिस्र और सापूर्व से माना जाता है, प्राचीन मिस्र और सापूर्व से माना जाता है, प्राचीन मिस्र और सापूर्व से माना जाता हे तम सभ्यता में से एक हैं। इस सभ्यता की लिपि अब तक सफलता पूर्वक पढ़ी नहीं जा सकी है। सिन्धु घाटी सभ्यता वर्तमान पाकिस्तान और उससे सटे भारतीय प्रदेशों में फैली थी। पुरातत्त्व प्रमाणों के आधार पर 1900 ईसापूर्व के आसपास इस सभ्यता का अकस्मात पतन हो गया।

19वीं शताब्दी के पाश्चात्य विद्वानों के प्रचलित दृष्टिकोणों के अनुसार आर्यों का एक वर्ग भारतीपय उपमा 2000 ईसा पूर्व के आसपास पहुंचा और पहले पंजाब में बस गया और यहीं ऋग्वेद की ऋचाओं की । आर्यों द्वारा उत्तर तथा मध्य भारत में एक विकसित सभ्यता का निर्माण किया गया, जिसे वैदिक सभ्यता भी कहते सभ्यता प्राचीन भारत के इतिहास में वैदिक सभ्यता सबसे प्रारम्भिक सभ्यता है जिसका सम्बन्ध आर्यों के आगमन से है। इसका नामकरण आर्यों के प्रारम्भिक साहित्य वेदों के नाम पर किया गया है। आर्यों की भाषा संस्कृत थी और धर्म "वैदिक धर्म" o "सनातन धर्म" के नाम से प्रसिद्ध था, बाद में विदेश देश र्म का नाम हिन्दू पड़ा।

(Ingles)

Ang mga anatomikong modernong tao ay unang dumating sa subcontinent ng India sa pagitan ng 73,000 at 55,000 taon na ang nakalilipas. Ang pinakaunang kilalang labi ng tao sa Timog Asya ay may petsang 30,000 taon na ang nakalilipas. Nagsimula ang pagiging nakaupo sa Timog Asya noong mga 7000 BCE; pagsapit ng 4500 BCE, ang ayos na buhay ay lalong lumaganap, at unti-unting umunlad sa Indus Valley civilization, na umunlad sa pagitan ng 2500 BCE at 1900 BCE sa kasalukuyang Pakistan at hilagang-kanlurang India. Sa unang bahagi ng ikalawang milenyo BCE, ang patuloy na tagtuyot ay naging sanhi ng pagkalat ng populasyon ng Indus Valley mula sa malalaking sentro ng lunsod hanggang sa mga nayon. Ang mga tribong Indo-Aryan ay lumipat sa Punjab mula sa Gitnang Asya sa ilang mga alon ng paglipat. Ang Panahon ng Vedic (1500–500 BCE) ay minarkahan ng komposisyon ng kanilang malalaking koleksyon ng mga himno (Vedas). Ang istrukturang panlipunan ay pinagsama sa pamamagitan ng sistemang varna, na nananatili hanggang sa araw na ito. Ang pastoral at nomadic na mga Indo-Aryan ay kumalat mula sa Punjab hanggang sa Gangetic na kapatagan. Sa paligid ng 600 BCE, isang bagong, interregional na kultura ang lumitaw; pagkatapos, ang maliliit na pinuno (janapadas) ay pinagsama-sama sa malalaking estado (mahajanapadas). Ang pangalawang urbanisasyon ay naganap, na dumating kasabay ng pag-usbong ng mga bagong kilusang asetiko at mga konsepto ng relihiyon, kabilang ang pag-usbong ng Jainismo at Budismo. Ang huli ay na-synthesize sa mga dati nang relihiyosong kultura ng subkontinente, na nagbunga ng Hinduismo.