History of Japan

Histaprenius

Mga in-app na pagbili

Tungkol sa app na ito

(日本語)

日本国（にほんこく、にっぽんこく、英: Japan）、または日本（にほん、にっク位置する民主制国家。首都は東京都。

全長3500キロメートル以上にわたる国土は、主に日本列島および南西諸島・莬小島などの弧状列島により構成される。大部分が温帯に属するが、北部される。大部分が温帯に属するが、北部ゼは上帯の地域がある。地形は起伏に富み、火山地・丘陵を含む山地の面積は国土の約75%を占め人を占めの部に集中している。国内には行政区分として47の都道府県があり、日本人（大和民族・琉球民族・アイヌ民族・外国系諸民族）と外国人と数百人程猦ま人程猦とし、日本語を通用する。

(Ingles)

Ang mga unang taong naninirahan sa kapuluan ng Hapon ay natunton sa Paleolitiko, mga 38-39,000 taon na ang nakalilipas. Ang panahon ng Jōmon, na pinangalanan sa palayok na may kurdon, ay sinundan ng panahon ng Yayoi noong unang milenyo BC nang ang mga bagong imbensyon ay ipinakilala mula sa Asya. Sa panahong ito, ang unang kilalang nakasulat na sanggunian sa Japan ay naitala sa Chinese Book of Han noong unang siglo AD.

Sa paligid ng ika-3 siglo BC, ang mga Yayoi mula sa kontinente ay nandayuhan sa kapuluan ng Hapon at ipinakilala ang teknolohiyang bakal at sibilisasyong agrikultural. Dahil mayroon silang sibilisasyong pang-agrikultura, ang populasyon ng mga Yayoi ay nagsimulang lumaki nang mabilis at sa huli ay nadaig ang mga taong Jōmon, mga katutubo ng kapuluan ng Hapon na mga mangangaso-gatherer. Sa pagitan ng ika-apat at ikasiyam na siglo, ang maraming kaharian at tribo ng Japan ay unti-unting nagkaisa sa ilalim ng isang sentralisadong pamahalaan, na nominal na kontrolado ng Emperador ng Japan. Ang imperial dynasty na itinatag sa panahong ito ay nagpapatuloy hanggang sa araw na ito, kahit na sa halos ganap na seremonyal na tungkulin. Noong 794, isang bagong imperyal na kabisera ang itinatag sa Heian-kyō (modernong Kyoto), na minarkahan ang simula ng panahon ng Heian, na tumagal hanggang 1185. Ang panahon ng Heian ay itinuturing na ginintuang panahon ng klasikal na kultura ng Hapon. Ang relihiyosong buhay ng mga Hapones mula sa panahong ito at pasulong ay pinaghalong mga katutubong kasanayan sa Shinto at Budismo.

Sa mga sumunod na siglo, ang kapangyarihan ng imperyal na bahay ay nabawasan, na dumaan muna sa mga dakilang angkan ng mga sibilyang aristokrata - lalo na ang Fujiwara - at pagkatapos ay sa mga angkan ng militar at ang kanilang mga hukbo ng samurai. Ang angkan ng Minamoto sa ilalim ng Minamoto no Yoritomo ay nagwagi mula sa Digmaang Genpei noong 1180–85, na natalo ang kanilang karibal na angkan ng militar, ang Taira. Matapos agawin ang kapangyarihan, itinayo ni Yoritomo ang kanyang kabisera sa Kamakura at kinuha ang titulong shōgun. Noong 1274 at 1281, nalabanan ng Kamakura shogunate ang dalawang pagsalakay ng Mongol, ngunit noong 1333 ay pinabagsak ito ng isang karibal na umaangkin sa shogunate, na nag-udyok sa panahon ng Muromachi. Sa panahong ito, ang mga regional warlord na tinatawag na daimyō ay lumaki sa kapangyarihan sa kapinsalaan ng shōgun. Sa kalaunan, ang Japan ay bumaba sa panahon ng digmaang sibil. Sa paglipas ng huling bahagi ng ika-16 na siglo, ang Japan ay muling pinagsama sa ilalim ng pamumuno ng kilalang daimyō na si Oda Nobunaga at ang kanyang kahalili, si Toyotomi Hideyoshi. Pagkatapos ng kamatayan ni Toyotomi noong 1598, si Tokugawa Ieyasu ay naluklok sa kapangyarihan at hinirang na shōgun ng emperador. Ang Tokugawa shogunate, na namamahala mula sa Edo (modernong Tokyo), ay namuno sa isang maunlad at mapayapang panahon na kilala bilang panahon ng Edo (1600–1868). Ang Tokugawa shogunate ay nagpataw ng isang mahigpit na sistema ng uri sa lipunan ng Hapon at pinutol ang halos lahat ng pakikipag-ugnayan sa labas ng mundo.