Այս հավելվածը կազմակերպում է տարբեր վանականների խոսքեր կամ ասույթներ, ովքեր Եգիպտոսի միայնակ անապատներում ապրել են մ.թ. 250-ից մինչև 400-ը ընկած ժամանակահատվածում: Թեմաներն ընդգրկում են այնպիսի խնդիրներ, ինչպիսիք են սերը, աղքատությունը, ծոմը, խոնարհությունը և աղոթքը:
Գողերը տեսան մի մարդու, ում մեջ Ավետարանների խոսքն իրականություն էր դարձել: Ուղղափառ եկեղեցում այդպիսի տղամարդիկ կոչվում են սուրբ հայրեր: Երկու հազարամյակների ընթացքում այս հին եկեղեցին ջանացել է պահպանել առաքյալներից ստացված այդ ճշմարտությունը ՝ Աստծո հետ կենդանի հաղորդակցության փորձի հետ միասին: Ուստի Ուղղափառ եկեղեցին նույնպես կարողացավ ծնել բազում սրբերի, որոնք կրել են երկնային կյանքի այս փորձը դեռ երկրի վրա:
«Անապատի հայրերը» ներառում են չորրորդ դարի ազդեցիկ ճգնավորների և ցենոբիտների խումբ, որոնք բնակություն են հաստատել Եգիպտոսի անապատում: Արևմտյան վանականության ակունքները այս պարզունակ ճգնավորների և կրոնական համայնքների մեջ են: Պողոս Թեբացի առաջին ճգնավորն է, որը դրել է վանական ճգնավորության և խորհրդածության ավանդույթը, և կարծում են, որ Պաչոմիոս Թեբայդցին ցենոբիտիզմի կամ վաղ վանականության հիմնադիրն է: Սակայն երրորդ դարի վերջին Եգիպտոսի հայտնի Սուրբ Էնթոնին վերահսկում էր միջին տարածաշրջանի ճգնավորների գաղութները:
Վերջին թարմացումը՝
17 մյս, 2024 թ.