History of India

Histaprenius

പരസ്യങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നുആപ്പ് വഴിയുള്ള വാങ്ങലുകൾ

ഈ ആപ്പിനെക്കുറിച്ച്

(ഹിന്ദി)

ഭാരതം ഇതിഹാസ് കൈ സഹസ്ര വർഷം പുരാണ മന ജാതി ഉണ്ട്. 65,000 സാൽ പഹലെ, പഹലെ ആധുനിക മനുഷ്യൻ, യാ ഹോമോ സെപിയൻസ്, ആഫ്രിക്ക സേ ഭാരതീയം അഞ്ചേ തേ, ജഹാം വെ പഹലേ വികാസിത് ഹൂയേ തേ. സബ്സെ പുരാണ ജ്ഞാനം ആധുനിക മാനവ് ആജ് സേ ലഗഭാഗം 30,000 വർഷം പഹലെ ദക്ഷിണേന്ത്യൻ ै. 6500 ഈസ പൂർവ്വം ബാദ്, ഖാദ്യ ഫസലോൺ, കൂടാതെ ജാനവറോണുകൾ എന്നിവയെ കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ, മാൻ, കൃഷി അധിഷ്‌ഠിത ഭണ്ഡാരൺ മെഹറഗഢ് എന്നിവയും അബ് ബലൂചിസ്താൻ കാരണവും ഈ ദിയ. യേ ധീര-ധീരേ സിന്ധു ഘാടി സഭാ മെം വികസിത ഹ്യൂയേ, ദക്ഷിണ അഷിയാ മെൻ പഹൽ, പഹൽ ो AB പാകിസ്ഥാൻ, പശ്ചിമ ഭാരതം എന്നിവയിൽ 2500-1900 ഇ.പു. കെ ദൗരാൻ പൻപി. മഹത്വപൂർണ സ്ഥാനമാണ് ജഹാം നവപാഠം 7000 സെ 2500 ഈസാ-പൂർവ്വ) ഏറ്റവും കൂടുതൽ അവശേഷിച്ചിരിക്കുന്നു. സിന്ധു ഘാടി സഭാ, ജിസക്ക ആരംഭ കാൽ ലഗഭാഗം 3300 ഈസാപൂർവ സേ മാന ഔ ജാത, ര സുമേർ സഭ്യതയുടെ സാത്ത് വിശ്വവും പ്രാചീനതയും സഭയും അങ്ങനെയാണ്. ഈ സബ്യതാ കി ലിപി അബ് ​​തക് സഫലതാ പൂർവക പഠി ഇല്ല ജാ സകി ഹയ്. സിന്ധു ഘാടി സഭാ വർത്തമാൻ പാകിസ്ഥാൻ ഒപ്പം ഉസ്സെ സറ്റെ ഭാരതീയ പ്രദേശത്തും ഈ ഫോം. 1900 ലെ പൗരത്വ പ്രമാണങ്ങളുടെ ആധാരം ഈ വിഷയത്തിൽ അസ്പഷ്ടമായ ഗാനം.

19വീം ശതാബ്ദിയുടെ പാശ്ചാത്യ വിദ്യാഭ്യാസം ഭാരതീയ ഉപ മഹാദ്വീപ് 2000 ഈസ പൂർവ പരിപാടികളിൽ പങ്കെടുക്കുന്നു. हीं गोगवेद की भाचाँ की रचना की गै। ആര്യോം ദ്വാരാ ഉത്തര തഥാ മധ്യ ഭാരതത്തിൽ ഒരു വികസിത സഭാ നിർമ്മാതാവ് ചെയ്ത ഭാഗ്യം, भी कहते हैं. പ്രാചീന ഭാരതത്തിന്റെ ഇതിഹാസങ്ങളിൽ വൈദിക സഭാ സഭ പ്രാരാംഭിക സഭ്യതയുണ്ട് ആഗമനം പോലെ. ഇസക്ക നാമകരണം ആര്യോങ്ങളുടെ പ്രാരാംഭിക സാഹിത്യ വേദങ്ങൾ എന്ന പേരിലാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. ആർയോം ഭാഷാ സംസ്‌കൃതവും ധർമ്മവും "വൈദിക ധർമ്മം" അല്ലെങ്കിൽ "സനാതൻ ധർമ്മം" എന്നതിന്റെ പേര്, ദേശീ ആക്രാന്താഓം ദ്വാരാ ഈ ധർമ്മം കാ നാമം ഹിന്ദു പദാ.

(ഇംഗ്ലീഷ്)

73,000-നും 55,000-നും ഇടയിൽ, ശരീരഘടനാപരമായി ആധുനിക മനുഷ്യർ ആദ്യമായി ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിൽ എത്തി. ദക്ഷിണേഷ്യയിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ഏറ്റവും പുരാതനമായ മനുഷ്യാവശിഷ്ടങ്ങൾ 30,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പുള്ളതാണ്. ബിസി 7000-നടുത്ത് ദക്ഷിണേഷ്യയിൽ ഉദാസീനത ആരംഭിച്ചു; ബിസി 4500-ഓടെ, സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ ജീവിതം കൂടുതലായി വ്യാപിക്കുകയും ക്രമേണ സിന്ധുനദീതട നാഗരികതയായി പരിണമിക്കുകയും ചെയ്തു, ഇത് ബിസിഇ 2500 നും ബിസിഇ 1900 നും ഇടയിൽ ഇന്നത്തെ പാകിസ്ഥാനിലും വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ഇന്ത്യയിലും അഭിവൃദ്ധിപ്പെട്ടു. ബിസിഇ രണ്ടാം സഹസ്രാബ്ദത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, തുടർച്ചയായ വരൾച്ച സിന്ധുനദീതടത്തിലെ ജനസംഖ്യ വലിയ നഗര കേന്ദ്രങ്ങളിൽ നിന്ന് ഗ്രാമങ്ങളിലേക്ക് ചിതറിക്കിടക്കുന്നതിന് കാരണമായി. ഇന്തോ-ആര്യൻ ഗോത്രങ്ങൾ മധ്യേഷ്യയിൽ നിന്ന് പഞ്ചാബിലേക്ക് കുടിയേറുന്നതിന്റെ പല തരംഗങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയി. വേദ കാലഘട്ടം (ബിസി 1500-500) അവരുടെ വലിയ ശ്ലോകങ്ങളുടെ (വേദങ്ങൾ) രചനയാൽ അടയാളപ്പെടുത്തി. സാമൂഹിക ഘടന വർണ്ണ സമ്പ്രദായത്തിലൂടെ തരംതിരിക്കപ്പെട്ടു, അത് ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നു. ഇടയരും നാടോടികളുമായ ഇന്തോ-ആര്യന്മാർ പഞ്ചാബിൽ നിന്ന് ഗംഗാ സമതലത്തിലേക്ക് വ്യാപിച്ചു. ഏകദേശം 600 BCE, ഒരു പുതിയ, അന്തർദേശീയ സംസ്കാരം ഉടലെടുത്തു; തുടർന്ന്, ചെറിയ മേധാവിത്വങ്ങൾ (ജനപദങ്ങൾ) വലിയ സംസ്ഥാനങ്ങളായി (മഹാജനപദങ്ങൾ) ഏകീകരിക്കപ്പെട്ടു. ജൈനമതത്തിന്റെയും ബുദ്ധമതത്തിന്റെയും ഉയർച്ച ഉൾപ്പെടെയുള്ള പുതിയ സന്യാസ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും മതപരമായ സങ്കൽപ്പങ്ങളുടെയും ഉദയത്തോടെയാണ് രണ്ടാമത്തെ നഗരവൽക്കരണം നടന്നത്. രണ്ടാമത്തേത് ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ മുൻകാല മത സംസ്കാരങ്ങളുമായി സമന്വയിപ്പിച്ച് ഹിന്ദുമതത്തിന് കാരണമായി.