Gulf War - History
Bevat advertentiesIn-app aankopen
50+
Downloads
Iedereen
info
Over deze app
De Golfoorlog was een gewapend conflict tussen Irak en een coalitie van 42 landen onder leiding van de Verenigde Staten. De inspanningen van de coalitie tegen Irak werden in twee belangrijke fasen uitgevoerd: Operatie Desert Shield, die de militaire opbouw markeerde van augustus 1990 tot januari 1991; en Operatie Desert Storm, die begon met de luchtbombardementen op Irak op 17 januari 1991 en eindigde met de door de Amerikanen geleide bevrijding van Koeweit op 28 februari 1991.
Op 2 augustus 1990 viel Irak buurland Koeweit binnen en had het land binnen twee dagen volledig bezet. Aanvankelijk beheerde Irak het bezette gebied onder een marionettenregering die bekend stond als de ‘Republiek Koeweit’, voordat het overging tot een regelrechte annexatie waarbij het soevereine grondgebied van Koeweit werd opgesplitst, waarbij het ‘Saddamiyat al-Mitla’-district’ werd uitgehouwen uit de noordelijke gebieden van het land. gedeelte en het "gouvernement Koeweit" dat de rest bestrijkt. Er zijn uiteenlopende speculaties gedaan over de ware bedoelingen achter de Iraakse invasie, met name het onvermogen van Irak om de schuld van meer dan 14 miljard dollar terug te betalen die het land van Koeweit had geleend om zijn militaire inspanningen tijdens de oorlog tussen Iran en Irak te financieren. De eisen van Koeweit om terugbetaling gingen gepaard met de sterke stijging van de aardolieproductie, waardoor de inkomsten voor Irak laag bleven en de economische vooruitzichten verder werden verzwakt; Gedurende een groot deel van de jaren tachtig lag de olieproductie van Koeweit boven de verplichte quota van de OPEC, waardoor de internationale olieprijzen laag bleven. Irak interpreteerde de weigering van Koeweit om de olieproductie te verminderen als een daad van agressie jegens de Iraakse economie, die tot de vijandelijkheden leidde. De invasie van Koeweit stuitte onmiddellijk op internationale veroordeling, onder meer in Resolutie 660 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN-Veiligheidsraad), die in Resolutie 661 unaniem economische sancties tegen Irak oplegde. De Britse premier Margaret Thatcher en de Amerikaanse president George H.W. Bush zetten troepen in en apparatuur naar Saoedi-Arabië en drong er openlijk bij andere landen op aan om hun eigen troepen ter plaatse te sturen. Als reactie op de gezamenlijke oproep sloot een reeks landen zich aan bij de door de Amerikanen geleide coalitie, die de grootste militaire alliantie sinds de Tweede Wereldoorlog vormde. Het grootste deel van de militaire macht van de coalitie kwam uit de Verenigde Staten, met Saoedi-Arabië, het Verenigd Koninkrijk en Egypte als de grootste bijdragers, in die volgorde; Saoedi-Arabië en de Koeweitse regering in ballingschap betaalden ongeveer 32 miljard dollar van de 60 miljard dollar die nodig was om de coalitie tegen Irak te mobiliseren.
Resolutie 678 van de VN-Veiligheidsraad, aangenomen op 29 november 1990, bood Irak tot 15 januari 1991 nog een laatste kans om Resolutie 660 uit te voeren en zich terug te trekken uit Koeweit; het gaf staten na de deadline verder de bevoegdheid om "alle noodzakelijke middelen" te gebruiken om Irak uit Koeweit te verdrijven. De eerste pogingen om de Iraakse aanwezigheid in Koeweit te verdrijven begonnen met een lucht- en zeebombardement op 17 januari 1991, dat vijf weken duurde. Gedurende deze tijd, toen het Iraakse leger niet in staat was de aanvallen van de coalitie af te weren, begon Irak raketten op Israël af te vuren. Hoewel Israël zelf niet in de coalitie zat, hadden de Iraakse leiders de campagne gelanceerd in de verwachting dat het spervuur van raketten een onafhankelijke Israëlische militaire reactie zou uitlokken, en hoopten ze dat een dergelijke reactie de landen met een moslimmeerderheid van de coalitie ertoe zou aanzetten zich terug te trekken (zie Arabisch). –Israëlisch conflict). De poging om het land in gevaar te brengen was echter uiteindelijk niet succesvol, omdat Israël niet reageerde op Iraakse aanvallen en Irak op gespannen voet bleef staan met de meeste landen met een moslimmeerderheid. Iraakse raketaanvallen gericht op coalitiedoelen in Saoedi-Arabië waren eveneens grotendeels mislukt, en op 24 februari 1991 lanceerde de coalitie een grote grondaanval op het door Irak bezette Koeweit. Het offensief was een beslissende overwinning voor de door de Amerikanen geleide coalitietroepen, die Koeweit bevrijdden en prompt voorbij de grens tussen Irak en Koeweit begonnen op te rukken naar Iraaks grondgebied.
Op 2 augustus 1990 viel Irak buurland Koeweit binnen en had het land binnen twee dagen volledig bezet. Aanvankelijk beheerde Irak het bezette gebied onder een marionettenregering die bekend stond als de ‘Republiek Koeweit’, voordat het overging tot een regelrechte annexatie waarbij het soevereine grondgebied van Koeweit werd opgesplitst, waarbij het ‘Saddamiyat al-Mitla’-district’ werd uitgehouwen uit de noordelijke gebieden van het land. gedeelte en het "gouvernement Koeweit" dat de rest bestrijkt. Er zijn uiteenlopende speculaties gedaan over de ware bedoelingen achter de Iraakse invasie, met name het onvermogen van Irak om de schuld van meer dan 14 miljard dollar terug te betalen die het land van Koeweit had geleend om zijn militaire inspanningen tijdens de oorlog tussen Iran en Irak te financieren. De eisen van Koeweit om terugbetaling gingen gepaard met de sterke stijging van de aardolieproductie, waardoor de inkomsten voor Irak laag bleven en de economische vooruitzichten verder werden verzwakt; Gedurende een groot deel van de jaren tachtig lag de olieproductie van Koeweit boven de verplichte quota van de OPEC, waardoor de internationale olieprijzen laag bleven. Irak interpreteerde de weigering van Koeweit om de olieproductie te verminderen als een daad van agressie jegens de Iraakse economie, die tot de vijandelijkheden leidde. De invasie van Koeweit stuitte onmiddellijk op internationale veroordeling, onder meer in Resolutie 660 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN-Veiligheidsraad), die in Resolutie 661 unaniem economische sancties tegen Irak oplegde. De Britse premier Margaret Thatcher en de Amerikaanse president George H.W. Bush zetten troepen in en apparatuur naar Saoedi-Arabië en drong er openlijk bij andere landen op aan om hun eigen troepen ter plaatse te sturen. Als reactie op de gezamenlijke oproep sloot een reeks landen zich aan bij de door de Amerikanen geleide coalitie, die de grootste militaire alliantie sinds de Tweede Wereldoorlog vormde. Het grootste deel van de militaire macht van de coalitie kwam uit de Verenigde Staten, met Saoedi-Arabië, het Verenigd Koninkrijk en Egypte als de grootste bijdragers, in die volgorde; Saoedi-Arabië en de Koeweitse regering in ballingschap betaalden ongeveer 32 miljard dollar van de 60 miljard dollar die nodig was om de coalitie tegen Irak te mobiliseren.
Resolutie 678 van de VN-Veiligheidsraad, aangenomen op 29 november 1990, bood Irak tot 15 januari 1991 nog een laatste kans om Resolutie 660 uit te voeren en zich terug te trekken uit Koeweit; het gaf staten na de deadline verder de bevoegdheid om "alle noodzakelijke middelen" te gebruiken om Irak uit Koeweit te verdrijven. De eerste pogingen om de Iraakse aanwezigheid in Koeweit te verdrijven begonnen met een lucht- en zeebombardement op 17 januari 1991, dat vijf weken duurde. Gedurende deze tijd, toen het Iraakse leger niet in staat was de aanvallen van de coalitie af te weren, begon Irak raketten op Israël af te vuren. Hoewel Israël zelf niet in de coalitie zat, hadden de Iraakse leiders de campagne gelanceerd in de verwachting dat het spervuur van raketten een onafhankelijke Israëlische militaire reactie zou uitlokken, en hoopten ze dat een dergelijke reactie de landen met een moslimmeerderheid van de coalitie ertoe zou aanzetten zich terug te trekken (zie Arabisch). –Israëlisch conflict). De poging om het land in gevaar te brengen was echter uiteindelijk niet succesvol, omdat Israël niet reageerde op Iraakse aanvallen en Irak op gespannen voet bleef staan met de meeste landen met een moslimmeerderheid. Iraakse raketaanvallen gericht op coalitiedoelen in Saoedi-Arabië waren eveneens grotendeels mislukt, en op 24 februari 1991 lanceerde de coalitie een grote grondaanval op het door Irak bezette Koeweit. Het offensief was een beslissende overwinning voor de door de Amerikanen geleide coalitietroepen, die Koeweit bevrijdden en prompt voorbij de grens tussen Irak en Koeweit begonnen op te rukken naar Iraaks grondgebied.
Geüpdatet op
Veiligheid van gegevens begint met inzicht in de manier waarop ontwikkelaars je gegevens verzamelen en delen. Procedures voor gegevensprivacy en beveiliging kunnen variëren op basis van je gebruik, regio en leeftijd. De ontwikkelaar heeft deze informatie aangeleverd en kan die in de loop van de tijd updaten.
