History of Thailand

Histaprenius

Përmban reklamaBlerje përmes aplikacionit

Rreth këtij aplikacioni

(ไทย)

เชื่อว่ามีมนุษย์อยู่อาศัยอยู่ถาฃอยู่ถาฃ ขตประเทศไทยปัจจุบันมาแล้วประมาย 0 40 าวมอญ เขมรและมลายูปกครองพื้นที่ะมลายูปกครองพื้นที่งดจวมอญ ยมีอาณาจักรใหญ่ เช่น ฟูนาน ทวารวดย จักรวรรดิเขมร และตามพรลิงก์ ส่วนรบ ทยสยาม ปัจจุบันซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มชาวไงจัดอยู่ในกลุ่มชาวไทท ่มที่อาศัยอยู่ในแถบเดียนเบียนฟยูบเดียนเบียนฟนช ต์ศตวรรษที่ 5 ถึง 8 และเริ่มเข้ามาอยย อาณาเขตประเทศไทยปัจจุบันในคริสทศไทยปัจจุบันในคริสตัตต 11 รัฐของชาวไทเกิดขึ้น จำนวนมากในคริสต์ศตวรรษที่ 13 ปพะมา8 ุนบางกลางหาวรวบรวมกำลังกบฏต่อเขม อาณาจักรสุโขทัย เหนือขึ้นไป พญามยยงหนือขึ้นไป พญามยย งอาณาจักรล้านนาในปี 1839 มีศูนย์กลาย ียงใหม่ ทรงรวบรวมแว่นแคว้นขู้นใถนบ แม่น้ำปิง ส่วนบริเวณลุ่มแม่น้ำเยย นล่างมีการตั้งสหพันธรัฐในบริเวร฀฀฀บั้งสหพันธรัฐในบริเวณู ุพรรณบุรี ลพบุรีและอยุธยาในูริสบุรีและอยุธยาในูริสตต 11 นักประวัติศาสตร์กระแสหลักมักเลื ทัยเป็นราชธานีแห่งแรกของคนไทย

อาณาจักรอยุธยาก่อตั้งขึ้นเมื่อู9ม3 ป็นใหญ่แทนจักรวรรดิเขมร และแทรกักรวรรดิเขมร และแทรกกก สุโขทัยอย่างต่อเนื่องจนสุดฉ้ายถม้ายถม ป็นส่วนหนึ่งของอยุธยา สมเด็จพระมบ าถทรงจัดการปกครองโดยแบ่งพลเรือันบกบ่งพลเรือนน จตุสดมภ์ซึ่งบางส่วนใช้สืบ มาจนถึงรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจมัยพระบาทสมเด็จพระจมัล เจ้าอยู่หัว และทรงริเริ่มระบบเจมยเจม ทำให้ประชากรส่วนใหญ่เป็นไพร่ใชรส่วนใหญ่เป็นไพร่ใช้ง ะ 6 เดือน กรุงศรีอยุธยาเริ่มตกดต่ชบตัอบตตะ ันตกเมื่อ พ.ศ. 2054 หลังจากนั้นในปี 2112 กรุงศรีอยุธยา ะเทศราชของราชวงศ์ตองอูแห่งพม่า นพม่า นง฀ รศวรมหาราชทรงประกาศอิสรภาพในอีกกงงงในอีกุ กรุงศรีอยุธยายังติดต่อกับชาติตะนนตันน ่งเรืองถึงขีดสุดในรัชกาลสมเด็จีดสุดในรัชกาลสมเด็จพย หาราช ความขัดแย้ง ภายในติด ๆ กันหลายรัชกาลในราชวงศนหลายรัชกาลในราชวงศนบ ลวง และการสงครามกับราชวงศ์คองบองพงบอง () ส่งผลให้เสียกรุงครั้งที่สองเมืยกรุงครั้งที่สองเมืุ่0 ากนั้นบ้านเมืองแตกออกเป็นชูมนุมืองแตกออกเป็นชุมนุมืองแตกออกเป็นชูมนุมฆฆ ตากทรงรวบรวมแผ่นดิน และขยายอาณาเขต หลังเกิดความขัดแงย ยรัชกาล พระองค์และพระราชโอรสทั้ยงค์และพระราชโอรสทั้ยงง กสำเร็จโทษโดยพระบาทสมเด็จพระพุยทธ าโลก ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์จักรูุกห่งราชวงศ์มักรูี รุงรัตนโกสินทร์ขึ้นในปี 2325

(anglisht)

Grupi etnik Tai migroi në Azinë Juglindore kontinentale gjatë një periudhe shekujsh. Fjala Siam (tailandisht: สยาม RTGS: Sayam) mund të ketë origjinën nga Pali (suvaṇṇabhūmi, "vendi i arit") ose sanskritishtja श्याम (śyāma, "errësirë") ose "Mon ာṇabhūmi" e njëjta rrënjë si Shan dhe Ahom. Xianluo (kinezisht: 暹羅) ishte emri kinez për Mbretërinë Ayutthaya, i shkrirë nga shteti i qytetit Suphannaphum me qendër në Suphan Buri moderne dhe shteti i qytetit Lavo me qendër në Lop Buri të ditëve të sotme. Për tajlandezët, emri ka qenë kryesisht Mueang Thai.

Përcaktimi i vendit si Siam nga perëndimorët ka të ngjarë të ketë ardhur nga portugezët. Kronikat portugeze vunë në dukje se Borommatrailokkanat, mbreti i Mbretërisë Ayutthaya, dërgoi një ekspeditë në Sulltanatin Malacca në majën jugore të Gadishullit Malajzit në 1455. Pas pushtimit të Malacca-s nga ana e tyre në 1511, portugezët dërguan një mision diplomatik në Ayutthaya. Një shekull më vonë, më 15 gusht 1612, The Globe, një tregtar i Kompanisë së Indisë Lindore që mbante një letër nga Mbreti James I, mbërriti në "Rrugën e Syam". "Në fund të shekullit të 19-të, Siam ishte bërë aq i përfshirë në nomenklaturën gjeografike, saqë besohej se me këtë emër dhe asnjë tjetër do të vazhdonte të njihej dhe stilohej."

Mbretëritë e indianizuara si Mon, Perandoria Kmere dhe shtetet Malajze të Gadishullit Malajz dhe Sumatrës sunduan rajonin. Tajlandezët krijuan shtetet e tyre: Ngoenyang, Mbretëria Sukhothai, Mbretëria e Chiang Mai, Lan Na dhe Mbretëria Ayutthaya. Këto shtete luftuan njëri-tjetrin dhe ishin nën kërcënim të vazhdueshëm nga Kmerët, Birmania dhe Vietnami. Në shekullin e 19-të dhe në fillim të shekullit të 20-të, vetëm Tajlanda i mbijetoi kërcënimit kolonial evropian në Azinë Juglindore për shkak të reformave centralizuese të miratuara nga mbreti Chulalongkorn dhe sepse francezët dhe britanikët vendosën se do të ishte një territor neutral për të shmangur konfliktet midis kolonive të tyre. Pas përfundimit të monarkisë absolute në 1932, Tajlanda duroi gjashtëdhjetë vjet sundim ushtarak pothuajse të përhershëm përpara krijimit të një qeverie të zgjedhur në mënyrë demokratike.