भारतीय दण्ड संहिता Study Guide
มีโฆษณาการซื้อในแอป
500K+
ดาวน์โหลด
สำหรับทุกคน
info
เกี่ยวกับแอปนี้
ข้อจำกัดความรับผิดชอบ: แอปพลิเคชันนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหรือเป็นตัวแทนของหน่วยงานรัฐบาลใด ๆ เป็นแพลตฟอร์มส่วนตัวที่พัฒนาขึ้นเพื่อการศึกษา ข้อมูลหรือบริการใด ๆ ที่จัดทำโดยแอพนี้ไม่ได้รับการรับรองหรืออนุมัติโดยหน่วยงานของรัฐ แหล่งที่มาของเนื้อหา: https://www.code.mp.gov.in/WriteReadData/Pdf/Act_1860_0045_Pdf_F689_Hindi.pdf
भारत भारतीय दण्ड संहिता (Indian Penal Code, IPC) भारत के अन्दर (जम्मू एवं काश्मीर को छोडकर) भारत के के भी नागरिक द्व ारा किये गये कुछ अपराधों की परिभाषा व दण्ड का प्रावधान करती है। किन्तु यह संहिता भारत की सेना पर लागू नहीं होती। जम्मू एवं कश्मीर में इसके स्थान पर रणबीर दण्ड संहिता (RPC) लागू होती है।
भारतीय दण्ड संहिता ब्रिटश काल में सन् १८६२ में लागू हुई। इसके बाद इसमे समय-समय पर संशोधन होते रहे (विशेषकर भारत के स्वतन्त्र होने के बाद)। पाकिस्तान และ बांग्लादेश ने भी भारतीय दण्ड संहिता को ही लागू किया। लगभग इसी रूप में यह विधान तत्कालीन अन्य ब्रिTIश उपनिवेशों (बर्मा, श्रीलंका, मलेशिया, सिंगापुर, ब्रुनेई) आदि) में भी लागू की गयी थी।
ประมวลกฎหมายอาญาของอินเดีย (IPC) เป็นประมวลกฎหมายอาญาหลักของอินเดีย เป็นประมวลกฎหมายอาญาที่ครอบคลุมเนื้อหาสำคัญทุกประการ รหัสดังกล่าวถูกร่างขึ้นในปี พ.ศ. 2403 ตามคำแนะนำของคณะกรรมการกฎหมายชุดแรกของอินเดียที่จัดตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2377 ภายใต้พระราชบัญญัติกฎบัตรปี พ.ศ. 2376 ภายใต้ตำแหน่งประธานของ Thomas Babington Macaulay มีผลบังคับใช้ในบริติชอินเดียในช่วงต้นสมัยบริติชราชในปี พ.ศ. 2405 อย่างไรก็ตาม ไม่ได้บังคับใช้โดยอัตโนมัติในรัฐ Princely ซึ่งมีศาลและระบบกฎหมายเป็นของตนเองจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1940 ประมวลกฎหมายได้รับการแก้ไขหลายครั้งแล้ว และปัจจุบันเสริมด้วยบทบัญญัติทางอาญาอื่นๆ
หลังจากการแตกแยกของจักรวรรดิบริติชอินเดียน ประมวลกฎหมายอาญาของอินเดียก็ได้รับมรดกโดยรัฐที่สืบต่อจากอินเดีย ได้แก่ อาณาจักรแห่งอินเดีย และอาณาจักรแห่งปากีสถาน ซึ่งยังคงดำเนินต่อไปอย่างเป็นอิสระในฐานะประมวลกฎหมายอาญาของปากีสถาน ประมวลกฎหมายอาญา Ranbir (RPC) ที่บังคับใช้ในชัมมูและแคชเมียร์ก็ยึดตามประมวลกฎหมายนี้เช่นกัน[2] หลังจากแยกบังกลาเทศออกจากปากีสถาน ประมวลกฎหมายดังกล่าวยังคงมีผลใช้บังคับต่อไปที่นั่น ประมวลกฎหมายดังกล่าวยังได้รับการรับรองโดยหน่วยงานอาณานิคมของอังกฤษในอาณานิคมพม่า ศรีลังกา (ศรีลังกาสมัยใหม่) การตั้งถิ่นฐานช่องแคบ (ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของมาเลเซีย) สิงคโปร์ และบรูไน และยังคงเป็นพื้นฐานของประมวลกฎหมายอาญาในประเทศเหล่านั้น
ร่างประมวลกฎหมายอาญาของอินเดียจัดทำขึ้นโดยคณะกรรมาธิการกฎหมายที่หนึ่ง ซึ่งมีโธมัส บาบิงตัน มาเก๊าเลย์ เป็นประธานในปี พ.ศ. 2378 และถูกส่งไปยังผู้ว่าการสภาอินเดียในปี พ.ศ. 2380 โดยมีพื้นฐานคือกฎหมายของอังกฤษที่ปราศจากความฟุ่มเฟือย เทคนิคพิเศษ และลักษณะเฉพาะของท้องถิ่น . องค์ประกอบยังได้รับมาจากประมวลกฎหมายนโปเลียนและจากประมวลกฎหมายแพ่งของรัฐลุยเซียนาของเอ็ดเวิร์ด ลิฟวิงสตัน ในปี 1825 ร่างสุดท้ายฉบับแรกของประมวลกฎหมายอาญาของอินเดียถูกส่งไปยังผู้ว่าการรัฐอินเดียในสภาในปี พ.ศ. 2380 แต่ร่างดังกล่าวได้รับการแก้ไขอีกครั้ง การร่างเสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ. 2393 และได้มีการนำเสนอประมวลกฎหมายดังกล่าวต่อสภานิติบัญญติในปี พ.ศ. 2399 แต่หลักกฎหมายดังกล่าวไม่ปรากฏในหนังสือธรรมนูญของบริติชอินเดียจนกระทั่งรุ่นต่อมา ภายหลังการกบฏของอินเดียในปี พ.ศ. 2400 จากนั้นร่างดังกล่าวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก การแก้ไขอย่างระมัดระวังโดยฝีมือของบาร์นส์ พีค็อก ซึ่งต่อมากลายเป็นหัวหน้าผู้พิพากษาคนแรกของศาลสูงกัลกัตตา และผู้พิพากษา Puisne ในอนาคตของศาลสูงกัลกัตตา ซึ่งเป็นสมาชิกของสภานิติบัญญัติ และได้ผ่านเข้าสู่กฎหมายเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2403 หลักจรรยาบรรณนี้เริ่มบังคับใช้ในวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2405 Macaulay ไม่สามารถอยู่รอดได้เมื่อได้เห็นผลงานชิ้นเอกของเขามีผลบังคับใช้
วัตถุประสงค์ของพระราชบัญญัตินี้คือเพื่อให้ประมวลกฎหมายอาญาทั่วไปสำหรับอินเดีย แม้ว่าจะไม่ใช่วัตถุประสงค์เบื้องต้น แต่พระราชบัญญัตินี้ไม่ได้ยกเลิกกฎหมายอาญาที่มีผลใช้บังคับอยู่ในเวลาที่มีผลบังคับใช้ในอินเดีย ที่เป็นเช่นนี้เนื่องจากหลักจรรยาบรรณไม่ได้ระบุความผิดทั้งหมด และอาจเป็นไปได้ว่าความผิดบางอย่างอาจยังคงถูกละเว้นจากหลักจรรยาบรรณ ซึ่งไม่ได้มีเจตนาที่จะได้รับการยกเว้นจากผลที่ตามมาทางอาญา
भारत भारतीय दण्ड संहिता (Indian Penal Code, IPC) भारत के अन्दर (जम्मू एवं काश्मीर को छोडकर) भारत के के भी नागरिक द्व ारा किये गये कुछ अपराधों की परिभाषा व दण्ड का प्रावधान करती है। किन्तु यह संहिता भारत की सेना पर लागू नहीं होती। जम्मू एवं कश्मीर में इसके स्थान पर रणबीर दण्ड संहिता (RPC) लागू होती है।
भारतीय दण्ड संहिता ब्रिटश काल में सन् १८६२ में लागू हुई। इसके बाद इसमे समय-समय पर संशोधन होते रहे (विशेषकर भारत के स्वतन्त्र होने के बाद)। पाकिस्तान และ बांग्लादेश ने भी भारतीय दण्ड संहिता को ही लागू किया। लगभग इसी रूप में यह विधान तत्कालीन अन्य ब्रिTIश उपनिवेशों (बर्मा, श्रीलंका, मलेशिया, सिंगापुर, ब्रुनेई) आदि) में भी लागू की गयी थी।
ประมวลกฎหมายอาญาของอินเดีย (IPC) เป็นประมวลกฎหมายอาญาหลักของอินเดีย เป็นประมวลกฎหมายอาญาที่ครอบคลุมเนื้อหาสำคัญทุกประการ รหัสดังกล่าวถูกร่างขึ้นในปี พ.ศ. 2403 ตามคำแนะนำของคณะกรรมการกฎหมายชุดแรกของอินเดียที่จัดตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2377 ภายใต้พระราชบัญญัติกฎบัตรปี พ.ศ. 2376 ภายใต้ตำแหน่งประธานของ Thomas Babington Macaulay มีผลบังคับใช้ในบริติชอินเดียในช่วงต้นสมัยบริติชราชในปี พ.ศ. 2405 อย่างไรก็ตาม ไม่ได้บังคับใช้โดยอัตโนมัติในรัฐ Princely ซึ่งมีศาลและระบบกฎหมายเป็นของตนเองจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1940 ประมวลกฎหมายได้รับการแก้ไขหลายครั้งแล้ว และปัจจุบันเสริมด้วยบทบัญญัติทางอาญาอื่นๆ
หลังจากการแตกแยกของจักรวรรดิบริติชอินเดียน ประมวลกฎหมายอาญาของอินเดียก็ได้รับมรดกโดยรัฐที่สืบต่อจากอินเดีย ได้แก่ อาณาจักรแห่งอินเดีย และอาณาจักรแห่งปากีสถาน ซึ่งยังคงดำเนินต่อไปอย่างเป็นอิสระในฐานะประมวลกฎหมายอาญาของปากีสถาน ประมวลกฎหมายอาญา Ranbir (RPC) ที่บังคับใช้ในชัมมูและแคชเมียร์ก็ยึดตามประมวลกฎหมายนี้เช่นกัน[2] หลังจากแยกบังกลาเทศออกจากปากีสถาน ประมวลกฎหมายดังกล่าวยังคงมีผลใช้บังคับต่อไปที่นั่น ประมวลกฎหมายดังกล่าวยังได้รับการรับรองโดยหน่วยงานอาณานิคมของอังกฤษในอาณานิคมพม่า ศรีลังกา (ศรีลังกาสมัยใหม่) การตั้งถิ่นฐานช่องแคบ (ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของมาเลเซีย) สิงคโปร์ และบรูไน และยังคงเป็นพื้นฐานของประมวลกฎหมายอาญาในประเทศเหล่านั้น
ร่างประมวลกฎหมายอาญาของอินเดียจัดทำขึ้นโดยคณะกรรมาธิการกฎหมายที่หนึ่ง ซึ่งมีโธมัส บาบิงตัน มาเก๊าเลย์ เป็นประธานในปี พ.ศ. 2378 และถูกส่งไปยังผู้ว่าการสภาอินเดียในปี พ.ศ. 2380 โดยมีพื้นฐานคือกฎหมายของอังกฤษที่ปราศจากความฟุ่มเฟือย เทคนิคพิเศษ และลักษณะเฉพาะของท้องถิ่น . องค์ประกอบยังได้รับมาจากประมวลกฎหมายนโปเลียนและจากประมวลกฎหมายแพ่งของรัฐลุยเซียนาของเอ็ดเวิร์ด ลิฟวิงสตัน ในปี 1825 ร่างสุดท้ายฉบับแรกของประมวลกฎหมายอาญาของอินเดียถูกส่งไปยังผู้ว่าการรัฐอินเดียในสภาในปี พ.ศ. 2380 แต่ร่างดังกล่าวได้รับการแก้ไขอีกครั้ง การร่างเสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ. 2393 และได้มีการนำเสนอประมวลกฎหมายดังกล่าวต่อสภานิติบัญญติในปี พ.ศ. 2399 แต่หลักกฎหมายดังกล่าวไม่ปรากฏในหนังสือธรรมนูญของบริติชอินเดียจนกระทั่งรุ่นต่อมา ภายหลังการกบฏของอินเดียในปี พ.ศ. 2400 จากนั้นร่างดังกล่าวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก การแก้ไขอย่างระมัดระวังโดยฝีมือของบาร์นส์ พีค็อก ซึ่งต่อมากลายเป็นหัวหน้าผู้พิพากษาคนแรกของศาลสูงกัลกัตตา และผู้พิพากษา Puisne ในอนาคตของศาลสูงกัลกัตตา ซึ่งเป็นสมาชิกของสภานิติบัญญัติ และได้ผ่านเข้าสู่กฎหมายเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2403 หลักจรรยาบรรณนี้เริ่มบังคับใช้ในวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2405 Macaulay ไม่สามารถอยู่รอดได้เมื่อได้เห็นผลงานชิ้นเอกของเขามีผลบังคับใช้
วัตถุประสงค์ของพระราชบัญญัตินี้คือเพื่อให้ประมวลกฎหมายอาญาทั่วไปสำหรับอินเดีย แม้ว่าจะไม่ใช่วัตถุประสงค์เบื้องต้น แต่พระราชบัญญัตินี้ไม่ได้ยกเลิกกฎหมายอาญาที่มีผลใช้บังคับอยู่ในเวลาที่มีผลบังคับใช้ในอินเดีย ที่เป็นเช่นนี้เนื่องจากหลักจรรยาบรรณไม่ได้ระบุความผิดทั้งหมด และอาจเป็นไปได้ว่าความผิดบางอย่างอาจยังคงถูกละเว้นจากหลักจรรยาบรรณ ซึ่งไม่ได้มีเจตนาที่จะได้รับการยกเว้นจากผลที่ตามมาทางอาญา
อัปเดตเมื่อ
ความปลอดภัยเริ่มต้นด้วยความเข้าใจเกี่ยวกับวิธีที่นักพัฒนาแอปรวบรวมและแชร์ข้อมูล แนวทางปฏิบัติด้านความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยของข้อมูลอาจแตกต่างกันไปตามการใช้งาน ภูมิภาค และอายุของคุณ นักพัฒนาแอปได้ให้ข้อมูลนี้ไว้และอาจอัปเดตข้อมูลในส่วนนี้เมื่อเวลาผ่านไป
มีอะไรใหม่
Bug fixes and improvements
