Я апынулася ў Аўганістане ў канцы кастрычніка 2001 гады з французскай здымачнай групай, праз месяц пасля забойства лідэра Паўночнага альянсу Масуда і тэрарыстычнага нападу на вежы-двайняты ў Нью-Ёрку. Тады ў Аўганістане яшчэ не было міжнародных сіл па падтрыманні міру, а Кабул, як і большая частка краіны, знаходзіўся пад уладай талібаў. Войскі Паўночнага альянсу кантралявалі толькі невялікую тэрыторыю на поўначы Афганістана і вузкую Панджшэрскую цясніну. Ідэя весці дзённік і апісваць усё, што з намі адбывалася, а галоўнае, расказваць пра тое, як жывуць людзі ў гэтай параненай, калісьці квітнеючай краіне, прыйшла мне ў галаву на другі дзень знаходжання ў Афганістане, калі я зразумела, што не проста трапіла ў зусім іншую краіну, а здзейсніла падарожжа ў часе і апынулася ў сярэднявеччы без святла і вады, але з джыпамі і таётамі, а таксама з танкамі, гарматамі і аўтаматамі Калашнікава. Мінула 20 гадоў, але ў краіне мала што змянілася. Толькі на гэты раз Кабул узялі талібы.
Жанр: Біяграфіі і мемуары; Дакументальная літаратура
Выдавецтва: Ардыс
Аўтары: Ала Леанідаўна Шавелкіна
Выканаўцы: Наталля Дамярэцкая
Час гучання: 02ч. 21мин.
Узроставыя абмежаванні: 18+
Ўсе правы абаронены
Мастак Міхась Шульман
Фатограф Юрый Козыраў
© Шавёлкіна А.Л.