УЙГ’ОНІШ
Kendinning yuziga kutilmagan tarsaki kelib tushganida
quyoshning chiqishiga hali bir soat bor edi. Джын чалгандэк
yotogʻidan sapchib turdi. Yotogʻi oldida katta, ajoyib bir odam
Kendinga qarab kulimsirab turardi. Sochlari oʻta gʻayritabiiy
bo’lib, har bir tolasi goʻyo kamondan uchib chiqishga shay
turgan oʻqqa oʻxshardi. Kiyimi esa toshbaqaning kosasini esga
салярдзі. Oyoqlari yoʻq deydigan darajada kichik, qoʻllari esa
аксінча, іхатда катта едзі. Goʻyoki, biroz avval Kendinning
юзіга тушган шапалок айні шу г'алаці одам джымджылагінінг ішы
рэд. Nima bo’lganini anglay olmagan Kendin oʻziga kelgach,
tarsaki taʼsiri ostida qoʻrqqancha ikkilangan koʻyi soʻradi:
- Menga nima boʻldi?
- Qoʻrqma, xavotirli narsa emas, seni shunchaki jin chaldi!, - дэдзі
bahaybat qoʻlli, mitti oyoqli odam. Insonni dahshatga soladigan
bu javobdan Kendin o'zini yo'qotib qo'ydi.
- Джын?! Qanaqa jin?, - dedi Kendin asabiy, hayron va qo’rqqan
holatda.
U gʻalati odam mitti oyoqlarini xuddi bir baleron kabi mohirlik
bilan oʻynatar, havoda goʻyo pichoqning ustida aylanayotgandek
aylanar, soʻngra birdan toʻxtab, soʻzlashda davom etardi:
- Мужчыны джынман. Haligi bor ediku, «Mendan nima tilasang,
tilagingni bajo keltiraman” deydigan jin. Ха, мана о`ша
чалавек!
Kendin dovdirab qoldi. Jin ekanini aytgan bu gʻayritabiiy maxluq
soʻzlashda davom etdi:
Dasturni yuklab olib davomini o'qishingiz mumkin.