Eguna bukatzear zegoen. Catherine esnatzen hasia zen. Beti bezala, begiak irekitzean nabaritu zuen lehen gauza sotoan zegoen hezetasun usaina izan zen. Ez zuen asko kezkatzen; hamarkadetan ohitu egin zen, baina esnatzean beti nabaritzen zuen. Etxe abandonatu bateko sotoan zegoen gela txiki batean bizi zen. Etxerik gabeko pertsona bat bizi izan zen garai batean hemen, beraz, altzari batzuk zeuden gelan, eta hormak partzialki horma-paper zahar eta higatuekin estalita zeuden, eta horren atzean intsektuen burrunba entzuten zen batzuetan. Orain guztiz esna, Catherine katu bat bezala luzatu eta koltxoi gainean eseri zen. Ez zegoen ziur zer egingo zuen gaur. Bere odol-egarria, noizean behin bizi izan zuena, ez zen bereziki gogaikarria momentuz. Aurreko gauean ehizara joan zen, hurrengo egunetan lasai bizi ahal izateko. Ezkerrera zertxobait biratuta, gelan bakarrik ez zegoela ohartu zen; katu bat bere ondoan eserita zegoen, adi-adi begira. Catherinek mundu honetako inork baino gehiago maite zituen katuak; fidatzen zen. Asko izan ziren bere bizitzan, jada ia bostehun urtez. Catherinek aspaldi utzi zion izendatzeari, katu bat izendatzeak gerora galtzea zailagoa zelako. Katua zutitu eta luzatu egin zen, Catherine egin zuen bezala, gero beregana joan zen. «Zu eta ni berdinak gara», esan zuen Catherinek, zutik ere. "Beste egun bat datorkigu aurretik. Goazen, ilun dago jada. Kanpora joateko ordua da". Irteerarantz abiatu ziren biak...
Azken eguneratzea
2024(e)ko abu. 14(a)