Maria Cristina Madera

Dantebus.com‏

درباره این برنامه

ماریا کریستینا مادرا 50 سال پیش در رم به دنیا آمد. او از کودکی علاقه زیادی به نقاشی و به طور کلی هنرهای فیگوراتیو نشان داده است. سالها می گذرد و ماریا کریستینا عشق خود را به هنر از طریق مطالعه و غریزه خود پرورش می دهد که او را برای چند سال به سمت نقاشی سوق می دهد. پانزدهمین سالگرد تولد او اولین رفلکس خود را به عنوان هدیه دریافت می کند و علاقه او به عکاسی به لطف عمویی که تمام اسرار دوربین را برای او فاش می کند به یک علاقه تبدیل می شود. یک محرک مهم برای رشد هنری او توسط معلمش، نقاش فرانچسکو واگلیکا، به او داده خواهد شد، که او با او قوانین طراحی و تکنیک های نقاشی را به مدت سه سال مطالعه خواهد کرد. دقیقاً در این دوره است که تولید تصویری او شدت بیشتری می یابد.دیدار با عکاس ریکاردو گوگلیلمین در سال 1997 برای کشف دوباره اشتیاق تعیین کننده ای خواهد بود که چند سالی خفته باقی مانده بود. اینگونه است که عکاسی به یک امر ثابت در زندگی ماریا کریستینا تبدیل خواهد شد که با حساسیت شدید و علاقه زیاد به پرتره تقویت می شود. سفر عکاسی او از طریق تصاویر ربوده شده از زندگی روزمره، نماهای محتاطانه اما در عین حال کنجکاو، بازنمایی های بداهه از احساسات انسانی شکل می گیرد. استرالیا. در اینجا او به عنوان عکاس رسمی تیم شنای ایتالیا در "بازی های همجنس گرایان" شرکت می کند. شوت های خارج از کشور او شهود بزرگی را نشان می دهد تا با بی حرکت کردن حرکت، لحظه ای را جاودانه کند. این دقیقاً اشتیاق به انسان و بی واسطه بودن بیان است که باعث می شود او در سال های بعد اغلب با شنا سر و کار داشته باشد. از شرکت در مسابقات رسمی در سال های اخیر ، او به راگبی نقل مکان کرده است، ورزشی که او به شدت از طرفداران شنا است، با حضور در آخرین مسابقات "شش ملت"، تا نزدیک شدن به Gyrokinesis، رشته ای که ترکیبی از رقص، یوگا و تای چی است. علاوه بر این، صحنه عکس‌هایی که در تئاتر و سینما گرفته شده‌اند، جذابیت بزرگی را که پرتره‌ها همیشه بر او اعمال کرده‌اند را آشکار می‌کنند. در تولید او، در واقع، پرتره ثابت است که هرگز او را رها نمی کند. مدتی است که بخشی از کار او شامل مستندات عکاسی از مداخلات جراحی در ناهنجاری های جمجمه-صورتی است. این به او اجازه می دهد تا بزرگترین علایق خود، پزشکی و پزشکی را با هم ترکیب کند. به ویژه جراحی، و عکاسی به عنوان ابزار مستندسازی. رویایی که او به لطف همکاری با پروفسور دومنیکو اسکوپلیتی، معاون علمی بنیاد عملیات لبخند ایتالیا اونلوس. مشاور جامع و سیستمی، فارغ التحصیل از موسسه کورتیوو، توانست به آن جامه عمل بپوشاند. از پادوآ و فارغ التحصیل تسهیلگر در صور فلکی خانواده در مدرسه کریستینا پیاتزا. او تصمیم گرفت کارهایی را که بیش از بیست سال به عنوان عکاس انجام می‌داد در رابطه کمک کند. این به این دلیل است که یاد می‌گیرد چیزها را از طریق بیشتر ببیند. چشم انداز متعادل به ما این امکان را می دهد که قطعات پازل را کنار هم قرار دهیم و کمال طراحی را تشخیص دهیم. در برخی موارد، عکاسی می تواند ابزار مفیدی برای کمک به دستیابی به دید جدیدی باشد که ما را از چگونگی وجود یک دیدگاه متفاوت آگاه می کند. چشم انداز سختی و شاید منابعی که فرد دارد و می تواند برای مواجهه با ناراحتی هایی که تجربه می کند استفاده کند. او 7 نمایشگاه شخصی به اعتبار خود دارد و در نمایشگاه های گروهی مختلف شرکت کرده است. برای کارهایش سفید و سیاه را ترجیح می دهد. برای ایجاد فضایی برای تخیل رنگی، ذهنی برای هر یک، و برای ترغیب ناظر به استفاده کاملا شخصی از تصویر. خودش می گوید: «عکاسی یعنی نوشتن با نور و به همین دلیل من عاشق سیاه و سفید هستم، زیرا به من آزادی می دهد تا با نور و سایه هایی که رنگی نمی بینم بازی کنم».