Meðal þess efnis sem hún fjallar um
Að skilja ríkisborgaramenntun
Ríkisborgaramenntun er viðfangsefni sem miðar að því að móta þekkingu og viðhorf til persónuleika og hegðunar nemenda. Nemendur koma úr mismunandi lífsbakgrunni, þar á meðal trúarbrögðum, félagsmenningu, tungumáli, aldri og þjóðerni. Þetta miðar að því að tryggja að indónesískir borgarar verði greindir, færir, skapandi og nýstárlegir og hafi einstakan karakter sem indónesísk þjóð sem byggir á gildum Pancasila og stjórnarskránni frá 1945.
Í stjórnarskránni frá 1945 er kveðið á um ákvæði um þjóðmenntun samkvæmt 3. mgr. 31. gr. og 5. mgr. 3. mgr. „Ríkisstjórnin leitast við og innleiðir þjóðlegt menntakerfi, sem eykur trú og guðrækni sem og göfugt siðferði í því skyni að fræða þjóðina. líf þjóðarinnar, sem er stjórnað með lögum“. Í 5. mgr. segir „Ríkisstjórnin eflir vísindi og tækni með því að halda uppi trúarlegum gildum og þjóðareiningu til framfara og velferðar mannkyns.
Samkvæmt 39. gr. laga nr. 22 frá 1999 varðandi menntakerfið í Cholisin (2001:1) að „Ríkisborgaramenntun er viðfangsefni sem veitir grunnþekkingu og færni í samskiptum borgaranna og stjórnvalda þannig að þeir verði þegnar sem hægt er að treysta á af þjóðinni og ríki".
Samkvæmt teymi framkvæmdastjóra grunn- og framhaldsskólastjórnunar (2006:11) er ríkisborgaramenntun svið vísindalegra náms- og menntunaráætlana í skólum og er viðurkennt sem helsta burðarrás og kjarni lýðræðislegrar menntunar í Indónesíu sem er innleidd. í gegnum:
1) Borgaraleg greind, þ.e. greind og rökhugsunarvald borgaranna bæði í andlegu, skynsamlegu, tilfinningalegu og félagslegu víddum.
2) Borgaraleg ábyrgð, þ.e. vitund um réttindi og skyldur sem ábyrgur borgari.
3) Borgaraleg þátttaka, þ.e. getu borgaranna til þátttöku út frá ábyrgð sinni, bæði einstaklingsbundið, félagslega og sem framtíðarleiðtoga. Að mati S. Sumarsono (2002: 6) „Réttborgarfræðsla er viðleitni til að búa nemendum undirstöðuhæfileika varðandi samskipti borgara og ríkis sem og formenntun til að verja landið, þannig að þeir geti orðið borgarar sem geta reiða sig á af þjóðinni og sameinuðu ríki lýðveldisins Indónesíu“.
CICED (Center For Indonesian Civic Education) í Cholisin (2001:1) segir að það sem átt er við með ríkisborgarafræðslu sé: „Ríkisborgaramenntun er umbreytingarferli sem hjálpar til við að byggja upp ólíkt samfélag í sameinað indónesískt samfélag, þróa indónesíska borgara sem hafa þekkingu og trú á Guð, hafa mikla vitund um réttindi og skyldur, vera lagalega meðvitaður, hafa pólitískt næmni, taka þátt í stjórnmálum og borgaralegu samfélagi (Civic Society).
Samkvæmt hæfniviðmiðum um ríkisborgararétt fyrir SMA, SMK og MA (Menntamálaráðuneytið, 2003:2) og í samræmi við nýja hugmyndafræði ríkisborgaramenntunar þar sem nemendum er beint til þess að hafa einnig hæfni í borgaralegri þekkingu og borgaralegri færni. og karakter eða borgaraleg gildi ásamt því að hafa framtíðarlífsleikni, sérstaklega lífsleikni á persónulegum, félagslegum og vitsmunalegum sviðum.