Nietzsche miðar einnig við áberandi franska, breska og ítalska menningarleiðtoga sem hann telur sýna svipuð einkenni. Nietzsche hrósar Caesar, Napóleon, Goethe, Þúkýdídes og Sófistum fyrir að vera sterkari og heilbrigðari en allir þessir meintu fulltrúar menningarlegrar dekadeníu. Bókin lýsir síðasta og merkustu viðleitni Nietzsches sem umbreytingu allra gilda og sýnir fornaldarsjónarmið þar sem Rómverjar, þótt eingöngu á sviði bókmennta, sigra forn-Grikkja. Tólf kaflar mynda bókina.
Mörgum af kenningum Platóns, einkum þeim sem tengjast Veru og tilveru, heimi formanna og fallhæfni skynfæranna, er hafnað af Nietzsche. Nánar tiltekið hafnar hann þeirri afstöðu Platons að menn eigi að afneita skilningarvitunum. Þetta er til marks um persónulega hnignun, sem gengur þvert á hugmyndir Nietzsches um mannlegan ljóma. Nietzsche notar hugtakið „decadence“ til að lýsa þróttleysi og hátíð veikleika. Samkvæmt Nietzsche, ef maður tileinkar sér hatur á náttúrunni og í kjölfarið hatur á skynheiminum – heimi hinna lifandi – með því að samþykkja óskynrænan, óumbreytanlegan heim sem æðri og skynheiminn okkar sem óæðri. Samkvæmt Nietzsche myndi aðeins veikur, sjúkur eða óguðlegur einstaklingur hafa slíka trú.