Kila: Snow White

Kila

Um þetta forrit

Kila: Mjallhvít - sögubók frá Kila

Kila býður upp á skemmtilegar sögubækur til að örva lestrarástina. Sögubækur Kila hjálpa krökkum að njóta lesturs og náms með miklu magni af sögnum og ævintýrum.

Einu sinni var prinsessa sem hafði húðina hvíta eins og snjó, varirnar rauðar eins og blóð og hárið svarta eins og íbenholt. Hún fékk nafnið Mjallhvít.

Drottningin, sem var stjúpmóðir Mjallhvítar, átti töfra spegil og hún spurði hann: „Hver ​​er sanngjarnastur okkar allra?“ Það myndi svara: „Þú ert sanngjarnastur allra.“

Mjallhvít var að vaxa fegurri og fallegri, miklu meira en drottningin sjálf. Þegar hún áttaði sig á því að Mjallhvít var réttlátari en hún, þá brá henni og hataði hana frá því augnabliki og áfram.

Að lokum sagði hún við veiðimann: „Farðu með barnið út í skóg, drep hana og láttu mig hjarta hennar verða til merkis.“

Veiðimaðurinn vorkenndi Mjallhvíti og lét hana fara. Svo drap hann ungt villisvín og fór með hjarta hans til drottningarinnar sem tákn.

Aumingja barnið byrjaði að hlaupa um skóginn. Villidýrin fóru á eftir henni en þau gerðu henni ekki mein.

Hún kom að litlu húsi og fór inn til að hvíla sig. Allt þar inni var mjög lítið, en eins hreint og snyrtilegt og mögulegt var.

Það var lítið borð með sjö litlum diskum og sjö drykkjubollum. Mjallhvítur át af hverjum disk smá kjöti og drakk úr hverjum bolla smá dropa af víni.

Eftir það fannst henni svo þreytt að hún lagðist í sjöunda rúmið sem var í réttri stærð fyrir hana og sofnaði.

Húsbændur hússins voru sjö dvergar. Þegar þau komu heim sáu þau fallega Mjallhvítu liggja þar sofandi. Þeir voru svo fullir af gleði að sjá hana og láta hana sofa áfram.

Þegar Mjallhvít vaknaði og sá þá var hún mjög hrædd en þegar þau virtust ansi vinaleg sagði hún þeim sögu sína. Dvergarnir leyfðu henni að vera hjá sér og hún hélt húsinu þeirra í góðu lagi.

Um morguninn fóru dvergarnir á fjallið til að grafa eftir gulli. Um kvöldið komu þau heim og súpan þeirra varð að vera tilbúin fyrir þau.

Dag einn sagði töfraspegillinn drottningunni að Mjallhvít væri enn á lífi. Drottningin var mjög reið og vissi að veiðimaðurinn hlýtur að hafa blekkt hana.

Hún fór í leyniklefann sinn og bjó til eitrað epli. Svo gerði hún sig eins og bændakona og fór þangað sem dvergarnir sjö bjuggu.

Hún bankaði á dyrnar, sýndi eplið og bað Mjallhvít að taka sér bita. Eplið var sviksamlega búið til þannig að hún tók bit úr eitraða helmingnum. Svo datt hún til jarðar án þess að anda.

Dvergarnir bjuggu til kistu úr skýru gleri fyrir Mjallhvít og grétu og harmaði í þrjá heila daga. Samt leit hún samt út fyrir að vera á lífi.

Það gerðist að einn daginn reið prins fram hjá húsi dverganna. Hann sá kistuna og fallegu Mjallhvítu inni í henni. Hann bað dvergana að leyfa sér að taka hana með sér heim og sjá um hana og dvergarnir samþykktu það.

Meðan þjónar hans báru kistuna í burtu datt eitraði eplabitinn úr munni Mjallhvítar. "Ó elskan! Hvar er ég?" grét hún. Konungsson svaraði fullur gleði: "Þú ert nálægt mér," og sagði henni allt sem gerst hafði.

Mjallhvítur fór með honum í hjónaband og brúðkaup þeirra var haldið með miklum glæsibrag.

Við vonum að þú hafir gaman af þessari bók. Ef einhver vandamál eru vinsamlegast hafðu samband við okkur á [e-mail]
Takk fyrir!