ღმერთი ეუბნება თავის მსახურს:
ო, მონაო, შენ მხოლოდ ის ფლობ, რაც მე მაქვს
ნუ დაისაკუთრებ საკუთარ თავს, მე ვარ მისი შემოქმედი
და შენ არ ფლობ შენს სხეულს, რადგან მე დავასახლე იგი
შენ ჩემთან ხარ და ჩემი სიტყვით მოვედი სამყაროში
მონანო, თქვი, რომ ღმერთის გარდა ღმერთი არ არის, მაშინ დადექი, ჩემს გარდა ღმერთი არ არის და ჩემი უფლება არ არის და ჩემს გარდა ყველაფერი ჩემი ხელების შრომიდან და ჩემი სულის წუწუნიდანაა.
მონანო, ყველაფერი ჩემია, ამიტომ ნუ მეკამათებ, რა ჩემია
რასაც ჩემი ხელით ვაწარმოებ ყველაფერს ვუბრუნებ და ჩემი კეთილშობილებით ვამატებ.. ყველაფერი დამიტოვე.
მე ვიცი, რომ ჩემმა ერთგულმა მსახურმა აღადგინა ჩემი გარდა
ო, მონაო, მე შენ შეგიქმენი ყველაფრისთვის, მაშ როგორ მოვიწონო რამე?
მე მხოლოდ აგიკრძალე შენზე ეჭვიანობის მიბმა
მონანო, მე არაფრით არ გსიამოვნებს, თუნდაც სამოთხე იყოს, თუნდაც შენ მიიღო იგი
იმისთვის შეგიქმნა რომ ჩემთან იყო.. როცა სად არ არის და სად არ არის სად
მე შეგიქმენი ჩემს ხატად, ერთი, ინდივიდუალური, სმენა, ხედვა, ლაპარაკი
შენ ჩემი შეხედულება ხარ, ჩემსა და შენს შორის მაღაზია არ არის
შენ ჩემი ძიძა ხარ, ჩემსა და შენს შორის საზღვარი არ არის
მონანო, ჩემსა და შენს შორის არ არის
რომ ჩემთან უფრო ახლოს იყო ვიდრე შენ
მე შენთან უფრო ახლოს ვარ, ვიდრე შენი გამოთქმა
ასე რომ შემომხედე, მე მიყვარს შენი ყურება
ავტორი: დოქტორი მუსტაფა მაჰმუდი