Shri Premanand Ji Maharaj

Shri Acharya Guru Maharaj Ji

यामध्‍ये जाहिराती आहेत

या अ‍ॅपविषयी

पूज्य महाराजांचा जन्म एका विनम्र आणि अत्यंत धार्मिक (सात्विक) ब्राह्मण (पांडे) कुटुंबात झाला आणि त्यांचे नाव अनिरुद्ध कुमार पांडे होते. त्यांचा जन्म उत्तर प्रदेशातील कानपूर येथील सरसोल ब्लॉकच्या आखरी गावात झाला.

त्यांचे आजोबा संन्यासी (सन्यासी) होते आणि एकूणच घरातील वातावरण अत्यंत भक्तीमय, अत्यंत शुद्ध आणि प्रसन्न होते. त्यांचे वडील श्री शंभू पांडे हे एक भक्त होते आणि नंतरच्या काळात त्यांनी सन्यास (सन्यास) स्वीकारला. त्यांची आई श्रीमती रमा देवी अत्यंत धर्मनिष्ठ होत्या आणि त्यांना सर्व संतांचा खूप आदर होता. दोघेही संत-सेवा (संत सेवा) आणि विविध भक्ती सेवांमध्ये नियमितपणे व्यस्त होते. त्यांच्या मोठ्या भावाने श्रीमद भागवतम् (श्रीमद्भागवतम्) मधील श्लोकांचे पठण करून कुटुंबाचा आध्यात्मिक आभा वाढवला, ज्याचे संपूर्ण कुटुंब ऐकेल आणि त्यांचे पालनपोषण करेल. पवित्र कौटुंबिक वातावरणाने त्याच्या आत दडलेली सुप्त आध्यात्मिक ठिणगी अधिक तीव्र केली.

ही भक्तिमय कौटुंबिक पार्श्वभूमी पाहता, महाराजांनी अगदी लहान वयातच विविध प्रार्थना (चालीसा) पाठ करण्यास सुरुवात केली. इयत्ता 5वीत असताना त्यांनी गीता प्रेस पब्लिकेशन, श्री सुखसागर वाचायला सुरुवात केली.

या कोवळ्या वयात त्याला जीवनाच्या उद्देशावर प्रश्नचिन्ह निर्माण होऊ लागले. आई-वडिलांचे प्रेम चिरंतन असते का आणि ते नसेल तर तात्पुरत्या आनंदात कशाला गुंतायचे? त्यांनी शाळेत अभ्यास करणे आणि भौतिक ज्ञान प्राप्त करणे आणि हे त्याचे ध्येय साध्य करण्यास कशी मदत करेल यावर प्रश्नचिन्ह उपस्थित केले. उत्तरे शोधण्यासाठी तो श्री राम जय राम जय जय राम (श्री राम जय राम जय जय राम) आणि श्री कृष्ण गोविंद हरे मुरारी (श्री कृष्ण गोविंद हरे मुरारी) चा जप करू लागला.

इयत्ता 9वीत असताना त्याने देवाकडे जाणाऱ्या मार्गाचा शोध घेत आध्यात्मिक जीवन जगण्याचा दृढ निश्चय केला होता. या उदात्त हेतूने तो आपले कुटुंब सोडण्यास तयार झाला. त्याने आईला त्याच्या कल्पना आणि निर्णयाची माहिती दिली. वयाच्या तेराव्या वर्षी, पहाटे ३ वाजता महाराजांनी मानवी जीवनामागील सत्य उलगडण्यासाठी आपले घर सोडले.

ब्रह्मचारी आणि संन्यास दीक्षा म्हणून जीवन:
महाराजांना नैस्तिक ब्रह्मचर्य (नैष्ठिक ब्रह्मचर्य) मध्ये दीक्षा मिळाली. त्यांना आनंदस्वरूप ब्रह्मचारी असे नाव देण्यात आले आणि नंतर त्यांनी सन्यास स्वीकारला. महावाक्य स्वीकारल्यावर त्यांचे नाव स्वामी आनंदाश्रम ठेवण्यात आले.

महाराजांनी शारीरिक जाणीवेच्या वर जाण्यासाठी कठोर तत्त्वांचे पालन करून पूर्ण त्यागाचे जीवन व्यतीत केले. या काळात त्यांनी त्यांच्या अस्तित्वासाठी फक्त आकाशवृत्ती (आकाश वृति) स्वीकारली, म्हणजे कोणत्याही वैयक्तिक प्रयत्नाशिवाय केवळ ईश्वराच्या कृपेने दिलेली स्वीकारणे.

एक आध्यात्मिक साधक म्हणून, त्यांचे बहुतेक आयुष्य गंगेच्या काठावर घालवले कारण महाराजांनी आश्रमाचे श्रेणीबद्ध जीवन कधीही स्वीकारले नाही. लवकरच गंगा त्याच्यासाठी दुसरी आई झाली. भूक, कपडे किंवा हवामानाची पर्वा न करता तो गंगेच्या घाटांवर (हरिद्वार आणि वाराणसीमधील अस्सी घाट आणि इतर) हिंडत असे. कडाक्याच्या थंडीतही त्यांनी गंगेत तीनदा स्नान करण्याचा आपला नित्यक्रम कधीच थांबवला नाही. तो दिवसभर अन्नाशिवाय उपवास करत असे आणि त्याचे शरीर थंडीमुळे थरथर कापत असे परंतु तो "अंतिम" (हर छन ब्रह्माकार वृति) च्या ध्यानात पूर्णपणे गढून गेला. संन्यासाच्या काही वर्षांतच त्याला भगवान शिवाचा विधिवत आशीर्वाद मिळाला.

नंतर, एका संताच्या प्रेरणेने त्यांना स्वामी श्री श्रीराम शर्मा यांनी आयोजित केलेल्या रास लीलामध्ये सहभागी होण्यास प्रवृत्त केले. त्यांनी महिनाभर रास लिलामध्ये हजेरी लावली. सकाळी ते श्री चैतन्य महाप्रभूंचे मनोरंजन आणि रात्री श्री श्यामाश्यामची रास लीला पाहत असत. एका महिन्यातच तो या लीला पाहण्यात इतका मोहित झाला आणि आकर्षित झाला की त्यांच्याशिवाय जीवन जगण्याची कल्पनाही करू शकत नाही. हा एक महिना त्यांच्या आयुष्याला कलाटणी देणारा ठरला. नंतर, स्वामीजींच्या सल्ल्यानुसार आणि श्री नारायण दास भक्तमाळी (बक्सर वाले मामाजी) यांच्या शिष्याच्या मदतीने, वृंदावन त्यांचे हृदय कायमचे चोरेल हे माहित नसताना महाराज जी मथुरेला ट्रेनमध्ये चढले.