NIET-PLAATSEN
Tijdens zijn reizen voor en vooral na de pandemie had Roberto Lombana dit gevoel gerelateerd aan non-places. Een term bedacht door Mark Augé die verwijst naar die transitruimtes die we tegenkomen en waar we niet te veel aandacht aan schenken als we van de ene plaats naar de andere gaan.
Een van die ruimtes die Robert's aandacht trekken, waren de metro- en metrostations. De functionele en duurzame ontwerpesthetiek reageert op elke specifieke stad en cultuur die de waarden van een samenleving communiceert
op zijn historisch moment.
Als we bijvoorbeeld een metro in Londen of Tokio, Medellin of . vergelijken
Parijs, we kunnen vier verschillende visies en esthetische uitdrukkingen waarderen die
corresponderen met deze delen van de wereld.
Terug naar zijn oorspronkelijke gevoel, vraag je je misschien af, maar waarom schildert hij deze?
metro's zonder mensen? Lombana bleef foto's maken om zijn werk te doen
schilderijen, terwijl hij verder reisde, vroeg hij zich af wat er met deze ruimtes zou gebeuren als er een natuurramp zou plaatsvinden, een nucleaire gebeurtenis zoals Fukuyama of de wereld een paar graden warmer zou worden. Mensen zouden hier niet blijven komen om van de ene plaats naar de andere te reizen. Deze niet-ruimtes zouden leeg blijven. Roberto's voorgevoel kwam kort daarna uit. Toen de mensheid onder de pandemie leed, kwamen deze ruimtes leeg te staan.
Dit werk herinnert ons eraan dat als we van de ene plaats naar de andere gaan, er een ruimte is die niemand bezit, en anderen zijn verantwoordelijk voor het ontwerpen en onderhouden. Van onschatbare waarde voor het menselijk bestaan, omdat het dient om ons allemaal te verbinden.
Deze serie schilderijen is het resultaat van een ruimtelijke en perceptuele ervaring gemedieerd door fotografie, omgezet in mixed media canvas als eerbetoon aan Richard Estes die fotografie vertaalt in een schilderij