Pythagorean cipher

Mincemeat TEAM

Informacje o aplikacji

Szyfr Pitagorasa to kryptosystem kryptografii klasycznej, starszy w czasie niż inne systemy, takie jak szyfr Cezara. Został opisany przez pitagorejczyków w oparciu o teorię muzyki zapoczątkowaną przez Pitagorasa i był szeroko stosowany przez imperium greckie podczas drugiej wojny punickiej.
Według Plutarcha Cesarstwo Rzymskie wolało przyjąć szyfr Cezara, ponieważ był prostszy od szyfru pitagorejskiego, a także ze względu na ograniczenia tego typu szyfru wynikające z problemu kwinty wilka, który powodował błędy w procesie deszyfrowania wyprowadzonym od odchylenia o przecinek pitagorejski. Opis procedury można znaleźć w pracy Plutarcha, oprócz porównania ze spartańskim szyfrem scytale.
Według innych historyków do tego szyfru potrzebni byli kryptolodzy lub skrybowie znający się na teorii muzyki i posiadający bardzo wykształcone muzyczne ucho. I chociaż pozwalał na transmisję na duże odległości przy użyciu różnych instrumentów muzycznych tamtych czasów, dominowały inne systemy.
Filozof Platon odnosi się we fragmencie swoich dialogów do systemu poprzedzającego system Pitagorasa używany przez Atlantydów. Nawet w nim sugeruje się wyraźny wpływ w jego definicji i użyciu. Ponieważ nie ma żadnych dokumentów na temat Atlantydy ani jej prawdziwego istnienia, stwierdzenie to nie może zostać potwierdzone.
Ulepszenie systemów notacji muzycznej powstałych w średniowieczu umożliwiło rozpowszechnienie tego typu klasycznego szyfru, a także umożliwiło rozprzestrzenianie się wariantów. Ale również problemy wynikające z temperamentu wynikającego ze strojenia pitagorejskiego powodowały ciągłe problemy podczas odszyfrowywania, chociaż kryptogram był przesyłany w formie pisemnej na pięciolinii, a nie poprzez emisję dźwięków za pomocą instrumentu muzycznego. Ponadto ciągłe zamieszanie w kryteriach szyfrowania w czasie, gdy nie było konsensusów, takich jak tylko intonacja. W tamtym czasie nie było standardów muzycznych, co komplikowało metodę szyfrowania, mimo że obie strony posiadały symetryczny klucz i procedurę.
Według niektórych kronik kryptosystem odegrał kluczową rolę podczas muzułmańskiej inwazji na Al-Andalus, ponieważ był używany do przesyłania ważnych wiadomości wojskowych. Niektórzy kronikarze tamtych czasów zapewniają, że dzięki jego niewielkiemu rozpowszechnieniu istniało wiele kultur, które nie były świadome tej metody szyfrowania, co sprzyjało byciu siłą kryptoanalityków.
W okresie renesansu, dzięki pojawieniu się nowych temperamentów, niektórzy kryptogole preferowali szyfr pitagorejski nad szyfr Vigenère. Odbyła się ożywiona debata na temat podatności obu kryptosystemów na analizę częstotliwości oraz liczby kryptogramów potrzebnych do złamania którejkolwiek z metod. Prawda jest taka, że ​​prostota klasycznych systemów zastępczych była wielką przewagą nad procedurą opartą na teorii muzyki, która wymagała większej krzywej uczenia się. Z drugiej strony ustna transmisja nie była przedstawiana jako zaleta, w rzeczywistości skończyło się na przesyłaniu wiadomości za pomocą pisemnego kodowania muzycznego. Co również wydawało się sprzecznością w porównaniu z oryginalnym opisem zabiegu według różnych źródeł.
obecnie szyfr pitagorejski ma jedynie znaczenie pedagogiczne, ponieważ jest badany jako wstęp do klasycznych kryptosystemów. Prawdą jest, że niektórzy uczeni twierdzą, że w czasie, gdy został zdefiniowany, był to zaawansowany kryptosystem jak na swoje czasy i bardzo solidny w porównaniu z innymi współczesnymi metodami. Ale równie wielu uważa, że ​​jego złożoność nie była uzasadniona, ponieważ istnieją prostsze i sprawniejsze alternatywy, które zapewniają równoważne bezpieczeństwo.