УИГ’ОНИСХ
Кендиннинг иузига кутилмаган тарсаки келиб тусхганида
куиосхнинг цхикисхига хали бир соат бор еди. Јин цхалгандек
јотогʻидан сапчиб турди. Иотогʻи олдида катта, ајоииб бир одам
Кендинга караб кулимсираб турарди. Соцхлари оʻта гʻаиритабиии
бо’либ, хар бир толаси гоʻио камондан уцхиб цхикисхга схаи
турган оʻкка оʻксхарди. Кииими еса тосхбаканинг косасини есга
соларди. Оиоклари иоʻк деидиган дарајада кицхик, коʻллари еса
аксинцха, нихоиатда катта еди. Гоʻиоки, бироз аввал Кендиннинг
иузига тусхган схапалок аини сху гʻалати одам јимјилогʻининг исхи
еди. Нима Бо'лганини Англаи Олмаган Кендин оʻзига келгацх,
тарсаки таʼсири остида коʻркканцха иккиланган коʻии соʻради:
- Менга нима боʻлди?
- Коʻркма, кавотирли нарса емас, сени схунцхаки јин цхалди!, - деди
бахаибат коʻлли, митти оиокли одам. Инсонни дахсхатга соладиган
бу јавобдан Кендин о’зини ио’котиб ко’иди.
- Јин?! Канака јин?, - деди Кендин асабии, хаирон ва ко'рккан
холатда.
У гʻалати одам митти оиокларини кудди бир балерон каби мохирлик
билан оʻинатар, хавода гоʻио пицхокнинг устида аиланаиотгандек
аиланар, соʻнгра бирдан тоʻктаб, соʻзласхда давом етарди:
- Мен јинман. Халиги бор едику, „Мендан нима тиласанг,
тилагингни бајо келтираман” деидиган јин. Хах, мана оʻсха
Људи човек!
Кендин довдираб колди. Јин еканини аитган бу гʻаиритабиии маклук
соʻзласхда давом етди:
Дастурни иуклаб олиб давомини о'кисхингиз мумкин.