संत ज्ञानेश्वर विरचित या ग्रंथातील शेवटच्या - (ओवी १७ ४ ते १८०२) - १८ व्या.
ज्ञानेश्वरीच्या सुरुवातीला शेवटच्या, शेवटच्या विश्वात्मक (निराळ्या निराळ्या) देवाला आपण पसायदान पसायदान (पसायदान) म्हणतात-
जे खळांची व्यंकटी | तयां सत्कर्मीं रती || भूतां परस्परें | मैत्र ||
ज्या व्यक्ती () आहेत त्यांच्यातील (प्रवृत्ती) (होवो), तर होवोत होवोत! {जेथे सुद्धा "विनाशायच दुष्कृताम्" (नाश) मी जन्म घेतो म्हंटले म्हंटले, तेथे त्याही असा "प्रसाद" मागितला} पसायदानामध्ये प्राणिमात्रांमध्ये.
दुरिताचें तिमिर | विश्व स्वधर्म सूर्यें || जो जे वांछील तो ते लाहो | प्राणिजात || ||
वेदांनी "तमसो मा सद्गमय |" ज्याप्रमाणे आगीचा धर्म, नदीचा प्रवाहित, त्याच प्रमाणे. ह्याचा परिणाम असा होईल, ज्याला ज्याला जे मिळेल, मिळेल कारण एका तर तर, ती तर तर तर आहे आहे आहे आहे आहे आहे आहे
సూచన:
https://mr.wikipedia.org/wiki/%E0%A4%AA%E0%A4%B8%E0%A4%BE%E0%A4%AF%E0%A4%A6%E0%A4%BE%E0 % A4% A8
అప్డేట్ అయినది
10 జూన్, 2024