A People's History of United S
Inniheldur auglýsingarInnkaup í forriti
500+
Niðurhal
Ekkert aldurstakmark
info
Um þetta forrit
Í A People's History of the United States stefnir Zinn að því að skrifa frásögn af bandarískri sögu frá sjónarhóli ofsóttra, valdalausra, jaðarsettra manna, frekar en venjulegs pantheons hetja og elíta. Hann byrjar á því að rannsaka landvinninga Kristófers Columbusar af nýja heiminum árið 1492; næstu öld eyddu evrópskir landkönnuðir heilum indíánaættkvíslum og færðu gífurlegan auð aftur til síns eigin lands.
Borgarastyrjaldarinnar er oft minnst sem atburðarins sem hvatti alríkisstjórnina til að grípa inn í og binda enda á þrælahald að eilífu. En í raun gerði alríkisstjórnin það aðeins vegna þess að kynslóðir róttækra Bandaríkjamanna höfðu sett þrýsting á þá sem stóðu fyrir uppreisnum, þrælauppreisnum og nýttu sér rétt sinn til að biðja stjórnina. Þegar stjórnin loksins frelsaði þrælana, gerði hún það á þann hátt sem veitti Afríku-Ameríkönum lágmarks stuðning. Reyndar, á árunum eftir borgarastyrjöldina (tímabilið þekkt sem endurreisn), veitti alríkisstjórnin nokkurn fjárhagslegan og hernaðarlegan stuðning við Afríku-Ameríkana í Suðurríkjunum. Í kjölfar 1876 dró alríkisstjórnin sig frá stuðningi við Afríku-Ameríkana og lagði sig í staðinn að hagsmunum suðurríkjaviðskiptaelítanna. Á seinni hluta 19. aldar varð alríkisstjórnin djarfari varðandi samstarf við viðskipti; sannarlega studdi það hernaðaríhlutun, sérstaklega í Suður-Ameríku, sem var ætlað að styrkja bandarísk viðskipti.
Í fyrri heimsstyrjöldinni sendi bandaríska ríkisstjórnin fátækustu borgara sína til að deyja í átökum sem höfðu ekkert með þá að gera. Það samþykkti einnig röð laga sem hindra borgara í því að tala gegn stríðinu á nokkurn hátt. Reyndar voru margir sósíalískir aðgerðarsinnar tímabilsins fangelsaðir fyrir að þora að fullyrða hið augljósa - fyrri heimsstyrjöldin var spillt, heimsvaldasinnuð átök.
Í kalda stríðinu - ágreiningur milli Bandaríkjanna og Sovétríkjanna, annars helsta stórveldis heims - reyndu Bandaríkjastjórn að hræða bandarísku þjóðina með því að vara við alþjóðlegri yfirtöku kommúnista. Ríkisstjórnin styrkti valdarán og hægrisinnaðar einræðisstjórnir um allan heim og setti oft niður lýðræðislega kjörna leiðtoga sósíalista í því ferli, alltaf með kröfu um að vernda lýðræði og berjast gegn kommúnisma. Í raun og veru reyndi stofnunin að vernda eigin viðskiptahagsmuni og tryggja að leiðtogar heimsins myndu halda áfram samstarfi við bandarísk fyrirtæki.
Á sjöunda áratug síðustu aldar upplifði Ameríka uppstreymi rótgróinnar gremju. Fólkið barðist fyrir borgaralegum réttindum, kvenréttindum, réttindum samkynhneigðra, umhverfisvernd, skaðabótum frá indíánum og hundruðum annarra róttækra popúlískra orsaka. Í mörgum tilvikum voru viðbrögð stjórnvalda við aðgerðum þjóðar sinnar að koma á fölskum, yfirborðskenndum umbótum sem tóku ekki á undirrótum vandans.
Á áttunda, níunda og níunda áratugnum virtist róttækni deyja í Ameríku. En að stórum hluta var þetta vegna þess að fjölmiðlar hættu að segja frá vinsælum mótmælum. Á meðan framfylgdi bandaríska ríkisstjórnin, þrátt fyrir að hafa farið fram og til baka milli leiðtoga repúblikana og demókrata, nánast stöðuga pólitíska dagskrá þar sem velferð var skorin niður og hernaðaráætlun jókst. Jafnvel eftir lok kalda stríðsins, hernaðaráætlun Bandaríkjanna hélt áfram að vaxa. Bandaríkjamenn sameinuðust í metfjölda til að mótmæla fundi Alþjóðaviðskiptastofnunarinnar í Seattle árið 1999, merki um að róttækni væri ekki dauð í Ameríku.
Í lokakafla bókarinnar fjallar Zinn um „stríðið gegn hryðjuverkum“ þar sem ríkisstjórnin sendi herlið til Miðausturlanda, ætlað að berjast gegn múslimskum hryðjuverkamönnum. Zinn ályktar að þó að það sé of snemmt að sjá hver viðbrögð Bandaríkjamanna við stríðið gegn hryðjuverkum verði, þurfi bandaríska þjóðin að ákveða hvort hún standi við hlið siðferðis og velsæmis, eða hvort hún styðji heimsvaldastefnu og hernaðarágang.
Borgarastyrjaldarinnar er oft minnst sem atburðarins sem hvatti alríkisstjórnina til að grípa inn í og binda enda á þrælahald að eilífu. En í raun gerði alríkisstjórnin það aðeins vegna þess að kynslóðir róttækra Bandaríkjamanna höfðu sett þrýsting á þá sem stóðu fyrir uppreisnum, þrælauppreisnum og nýttu sér rétt sinn til að biðja stjórnina. Þegar stjórnin loksins frelsaði þrælana, gerði hún það á þann hátt sem veitti Afríku-Ameríkönum lágmarks stuðning. Reyndar, á árunum eftir borgarastyrjöldina (tímabilið þekkt sem endurreisn), veitti alríkisstjórnin nokkurn fjárhagslegan og hernaðarlegan stuðning við Afríku-Ameríkana í Suðurríkjunum. Í kjölfar 1876 dró alríkisstjórnin sig frá stuðningi við Afríku-Ameríkana og lagði sig í staðinn að hagsmunum suðurríkjaviðskiptaelítanna. Á seinni hluta 19. aldar varð alríkisstjórnin djarfari varðandi samstarf við viðskipti; sannarlega studdi það hernaðaríhlutun, sérstaklega í Suður-Ameríku, sem var ætlað að styrkja bandarísk viðskipti.
Í fyrri heimsstyrjöldinni sendi bandaríska ríkisstjórnin fátækustu borgara sína til að deyja í átökum sem höfðu ekkert með þá að gera. Það samþykkti einnig röð laga sem hindra borgara í því að tala gegn stríðinu á nokkurn hátt. Reyndar voru margir sósíalískir aðgerðarsinnar tímabilsins fangelsaðir fyrir að þora að fullyrða hið augljósa - fyrri heimsstyrjöldin var spillt, heimsvaldasinnuð átök.
Í kalda stríðinu - ágreiningur milli Bandaríkjanna og Sovétríkjanna, annars helsta stórveldis heims - reyndu Bandaríkjastjórn að hræða bandarísku þjóðina með því að vara við alþjóðlegri yfirtöku kommúnista. Ríkisstjórnin styrkti valdarán og hægrisinnaðar einræðisstjórnir um allan heim og setti oft niður lýðræðislega kjörna leiðtoga sósíalista í því ferli, alltaf með kröfu um að vernda lýðræði og berjast gegn kommúnisma. Í raun og veru reyndi stofnunin að vernda eigin viðskiptahagsmuni og tryggja að leiðtogar heimsins myndu halda áfram samstarfi við bandarísk fyrirtæki.
Á sjöunda áratug síðustu aldar upplifði Ameríka uppstreymi rótgróinnar gremju. Fólkið barðist fyrir borgaralegum réttindum, kvenréttindum, réttindum samkynhneigðra, umhverfisvernd, skaðabótum frá indíánum og hundruðum annarra róttækra popúlískra orsaka. Í mörgum tilvikum voru viðbrögð stjórnvalda við aðgerðum þjóðar sinnar að koma á fölskum, yfirborðskenndum umbótum sem tóku ekki á undirrótum vandans.
Á áttunda, níunda og níunda áratugnum virtist róttækni deyja í Ameríku. En að stórum hluta var þetta vegna þess að fjölmiðlar hættu að segja frá vinsælum mótmælum. Á meðan framfylgdi bandaríska ríkisstjórnin, þrátt fyrir að hafa farið fram og til baka milli leiðtoga repúblikana og demókrata, nánast stöðuga pólitíska dagskrá þar sem velferð var skorin niður og hernaðaráætlun jókst. Jafnvel eftir lok kalda stríðsins, hernaðaráætlun Bandaríkjanna hélt áfram að vaxa. Bandaríkjamenn sameinuðust í metfjölda til að mótmæla fundi Alþjóðaviðskiptastofnunarinnar í Seattle árið 1999, merki um að róttækni væri ekki dauð í Ameríku.
Í lokakafla bókarinnar fjallar Zinn um „stríðið gegn hryðjuverkum“ þar sem ríkisstjórnin sendi herlið til Miðausturlanda, ætlað að berjast gegn múslimskum hryðjuverkamönnum. Zinn ályktar að þó að það sé of snemmt að sjá hver viðbrögð Bandaríkjamanna við stríðið gegn hryðjuverkum verði, þurfi bandaríska þjóðin að ákveða hvort hún standi við hlið siðferðis og velsæmis, eða hvort hún styðji heimsvaldastefnu og hernaðarágang.
Uppfært
Gagnaöryggi
Hér geta þróunaraðilar birt upplýsingar um hvernig forritið þeirra safnar og notar gögnin þín. Nánar um gagnaöryggi
Engar upplýsingar tiltækar
Nýjungar
New York times Best Seller
Þjónusta við forrit
Um þróunaraðilann
Atif Jaseem
mydevelopment18@gmail.com
HOUSE NUMBER A-133 BLOCK - R
NORTH NAZIM ABAD Karachi, 74600
Pakistan
undefined
