關於這本電子書
แต่ความต่างของวัย และยังจะเมียเก่าที่อาลัยอาวรณ์กลับมางอนง้อขอคืนดี
กำลังเขย่าขาเตียงของเขาและเธอจนสั่นไหวแทบหัก....
********
“แล้วเมื่อไหร่อ้อยจะได้กลับบ้านล่ะคะ?”
“ก็จนกว่าจะหายนั่นแหละ”
“อ้อยเบื่อกินยาแล้ว”
“เบื่อกินยา หรือว่าจะให้ฉีดยาแทนล่ะ?”
“แล้วมันจะหายเร็วขึ้นไหมล่ะคะ?”
เธอถามอย่างขอไปที
หมอราเมศว์ลุกขึ้น แล้วเดินไปปิดล็อกประตู ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอที่นั่งอยู่บนเตียงคนป่วยด้วยสายตาวับวาวพราวเล่ห์ มือก็ขยับอยู่เหนือเป้ากางเกง ทำท่าว่าจะปลดกระดุม
อ้อยใจตาโตขึ้นมา
“หมอจะทำอะไรน่ะ?”
“ก็จะฉีดยาให้ไง คนไข้เรียกร้องเองนี่นา”
พอเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร อ้อยใจก็หน้าแดงซ่านทันที
“บ้า...หมอบ้า...คนป่วยจะตายอยู่แล้ว ยังจะมีหน้ามาหื่นใส่อีก”
ถึงจะต่อว่าทำปากดีใส่เขา แต่ก็หลุบสายตาหลบไม่กล้าสู้ เพราะกลัวว่าหมอราเมศว์จะจับเธอฉีดยาด้วยเข็มกระบอกโตส่วนตัวของเขาจริงๆ เรื่องอย่างนี้ ไว้ใจไม่ได้เชียว
ขนาดไปหัดขับรถวันนั้น ก็ยังจับเธอจัดกลางที่โล่งโจ้งเอาท์ดอร์อย่างไม่อายผีสางเทวดา นับประสาอะไรกับห้องคนป่วยในโรงพยาบาลที่ปิดมิดชิดอยู่กันสองต่อสองอย่างนี้ล่ะ
評分和評論
關於作者
https://www.facebook.com/
