Nîhatê Hecî Şakir di vê berhema xwe ya ewil da xwe dispêre zimanê kilamên dengbêjan û bi Kurmanciyeke fesîh dinivîsîne, lê gava dinivîsîne jî ji vî zimanî kêm nake û vî zimanê ji bona çîrokên fesilandiye li hev zêde dike. Loma jî ev berhem bi çar çîrokên di xwe da dihewîne di heman demê da derçûna şêweya nivîskarekî nû ye.