Acerca de este libro electrónico
Calificaciones y opiniones
Acerca del autor
Başarı, kendini keşfettikten sonra başlar ve asıl kendini o zaman bulur.
Dördüncü sınıfta okuma yazmayı öğrendim, okuma yazma derken hecelemeyi öğrendim. Beşinci sınıfa geldiğimde sınıfın en hızlı okuyanlarından biriydim. İşin ilginç yanı okuma yazma bilmediğim zamanlarda kopya çekebiliyordum. Ne kadar ilginç değil mi? Peki nasıl yapıyordum? Harflerin şekillerine bakıyordum ve harfleri tanımasam da şekillerini çizebiliyordum. Bende o şekilleri ezberleyip öyle kopya çekiyordum. Benim için bu şekiller bir insan resmi veya doğa resmi çizmekten farksızdı. (Burada kopyayı destekliyorum sanılmasın, bilakis kopya çekmek sadece kendini kandırmaktır, zaten bende o zamanlar kendimi kandırdığım için başarılı olamıyordum.)
Diğer ilginç olan şey ise; birinci ve ikinci sınıfta okuma yazma bilmeme rağmen bana verilen resimli okuma kitaplarını rahatlıkla okuyabilmemdir. Yanlış anlamayın ben okuma yazma bilmeden o kitapları okuyordum. Nasıl mı? Şöyle ki bizim zamanımızda okuma yazma fişlerle olurdu. Fişlere harfler, heceler, sözler yazılır ve öyle okunurdu. Bu fişlerde isimler bilindikti; Ali, Oya, Yıldız, Emel gibi isimlerdi. İsimleri ezberlemem bu sayede kolaylaşmıştı. Önüme okuma kitabı konduğunda önce resme bakardım ve o resimleri okurdum. İlk başlarda öğretmenlerim okuma öğrendiğimi sandılar. Ancak zaman geçtikçe resimsiz kitaplar önüme konunca okuma bilmediğim anlaşıldı. Bundan sonraki süreçte de sınıfta kaldım. Sonra ortaokulda başarının merdivenlerine yavaş yavaş çıkmaya başladım. Sonunda sosyal bilgiler öğretmenliğini kazandım. O zamanlar bir sözelci tüm sözel sorularını full yapsa ham 260 puan alırdı ve ben o sınavda 252 ham puan aldım. Ancak lisemizin okul puanları düşük gelince, ek puanlı 322 puan almış oldum. O zamanlar için çok iyi bir puandı, ek puanla birlikte en yüksek puan 400’dü.
Peki, ben neden bu kadar geç okuma yazma öğrendim? Ben görerek öğrenen bir insanım, oysa o zamanlarda okullardaki öğretim tarzları benim öğrenme şeklime uygun değildi. Bu yüzden okulun en tembellerinden biri oldum. Sonra kendimi tanıyınca ve bu öğrenme şeklimi keşfedince her şey benim için değişmiş oldu.
Okul bittikten sonra bir yıl öğretmenlik yaptım, hem de benim okuma yazma öğrenemediğim o okulda... Benim öğrencilik yıllarımda bana ders anlatılan dünya küresi, harita, materyaller ile ben öğrencilerime ders anlattım.
Sonra şöyle bir baktım öğretmenlik güzel şey ama ben daha çok insana dokunabilirim ve daha çok insanın yaşamını değiştirebilirim, diye düşünerek Hatay’ın ilk öğrenci koçluğu merkezini açtım. Bu merkezdeki ilk yıllarımda 15 KPSS öğrencimden 14 tanesinin ataması gerçekleşti. Sonra bu merkez büyüdü ve Hatay’ın ilk kişisel merkezi haline geldi. Daha sonraları o merkezden ayrılıp yüreğimin beni götürdüğü yer olan başkentimiz Ankara’ya taşındım. Arananlar bulunmuş, özlenenlerle karşılaşmış olduk.
Bu zaman dilimlerinde de birçok okula, koleje, dershaneye, etüt merkezine öğrenci ve eğitim koçluğu eğitimlerini verdim. Bu eğitimlere katılanların birçoğu da öğrenci koçluğunu profesyonelce yürütmeye başladı. Eğitimi alan kurumlarda öğrenim gören öğrencilerin başarılarında ise bir önceki yıla göre gözle görülür artışlar yaşandı.
Şimdilerde Türkiye’nin birçok yerindeki öğrencilerle online, telefonla veya yüz yüze çalışma yapmakta ve birçok kişiye öğrenci ve eğitim koçluğu eğitimleri vermekteyim. “Sadece okul başarısının gerçek başarı olduğunu kabul etmemekteyim. Zira binlerce okuldan binlerce okul birincileri çıkmakta ve bunların birçoğu yaşamda başarılı olamamaktadırlar. Gerçek başarı, okul başarısı ile yaşam başarısının birleşiminden elde edilmektedir” düşüncesindeyim. Okulda öğrenilenleri yaşama aktarmak ve yaşamda kullanmak, her zaman sizlere fark oluşturacaktır.
Bana sorarlar; “hocam öğrencilerle ve eğitim ile ilgili nasıl sizin kadar donanımlı oluruz, bize ne yapmamız gerektiğini söyler misiniz?”
Bu soruya hiçbir zaman cevap vermedim. Bu sorunun cevabı bende değil, bu sorunun cevabı her bir insanda. Ben ilkokul dördüncü sınıfta kendimi tanıdım ve ne olduğumu anladım. Hayata her zaman öğrenci oldum, beklentim olmadan sadece öğrencileri daha iyi anlamak için birçok sınava girdim. O heyecanı o stresi yaşamak ve öğrencileri sınavda doğal ortamında gözlemledim. Fark ettiğim şeyler; hangi yaşta olursan ol, hangi sınava girersen gir öğrenci yine öğrencidir. Yine aynı heyecan yine aynı sorunlar. Tek fark bazı kişilerin sorumluluğu bazı kişilerin imkânları daha fazla.. Öğrenciliği kitaplardan öğrenmedim, bizzat içinde bulunarak ve geçmişimden öğrendim. Öğrenciliğin, amatör kişiler için olmadığını ve sadece bu işi ciddiye alanlar için olduğunu gördüm. Bu kitap öğrenciler ve öğrencilerle iç içe olanlar için kurtarıcı bir kitap olacaktır.
